Ruim twee jaar lang hielp ze de Joodse onderduikers in het Achterhuis aan de Prinsengracht in Amsterdam, onder wie Anne Frank en haar familie.Het dagboek van Anne Frank en de publicaties, documentaires en toneel- en filmuitvoeringen erover maakten Gies tot een bekendheid. Na de oorlog ging ”de vrouw die het dagboek van Anne Frank redde” nog lang scholen af om te vertellen over de bezetting en de onderduikers.

Gies werkte voor de vader van Anne, Otto, in zijn bedrijf Opekta. Met anderen zette ze zich in voor de ondergedoken familie en haar lotgenoten in het Achterhuis.

Nadat de onderduikers waren verraden en afgevoerd, bewaarde Gies het dagboek van Anne ongelezen in haar bureaulade. Ze is daar blij om, want als ze het gelezen zou hebben, had ze het moeten verbranden. „Er stond informatie in die gevaarlijk was.” Twee andere verzetsstrijders wilden het boek graag lezen. „Ik heb toen gezegd: „Nee, het is wel van een kind, maar ook een kind heeft recht op privacy.””

Toen Otto Frank als enige van zijn gezin terugkwam uit het kamp, kon hij kennisnemen van de verhalen van zijn jongste dochter. Hij zorgde ervoor dat het dagboek werd uitgegeven, voor het eerst in 1947, onder de titel ”Het Achterhuis”. Nog steeds maakt het wereldwijd indruk op telkens nieuwe lezers.

Gies ging lang na de oorlog niet alleen scholen langs, ze schreef ook een boek: ”Herinneringen aan Anne Frank”. Een nieuwe Engelse uitgave is aanstaande.

Nu treedt Gies niet meer op de voorgrond, aldus een woordvoerster van de Anne Frank Stichting gisteren. Ze woont nog op zichzelf, onder de rook van Amsterdam, en leest de wereldwijde post met grote interesse. Haar zoon helpt haar met het beantwoorden van de brieven.

Haar honderdste verjaardag wil ze met vertrouwelingen vieren, rustig en gezellig. Toch eert de Anne Frank Stichting haar met aandacht op de eigen site (annefrankstichting.nl). Op deze site kan worden doorgeklikt naar een site die de zoon van Gies maakte.

Miep Gies kijkt ondanks het drama dat ze meemaakte tevreden terug op de gebeurtenissen. „Ik ben nu bijna honderd jaar. Dat is een imponerende leeftijd, die ik ook nog in redelijke gezondheid heb bereikt. Dan kun je zeggen dat je geluk hebt gehad en het hebben van geluk lijkt de rode draad te zijn die door mijn leven loopt.”

Verder vindt ze zichzelf geen heldin: „Ik sta aan het eind van een heel lange rij goede Nederlanders die hebben gedaan wat ik heb gedaan. Of meer, veel meer – gedurende die donkere, vreselijke jaren die ver achter ons liggen.”

De herinneringen aan de verzetsstrijders die zich hebben ingezet voor hun naaste en het vaderland „blijven als de dag van gisteren aanwezig in het hart van degenen onder ons die ze hebben meegemaakt. Er gaat geen dag voorbij of ik denk aan wat er toen is gebeurd.”