Aldus ds. A. Beens zaterdag in Gouda tijdens een forumdiscussie tijdens de landelijke dag van de reformatorische vereniging voor familieleden van psychisch zieken, ’een handreiking’.Beens noemde het voorbeeld van een anorexiapatiënte, die hij vele jaren achtereen begeleidde, maar waarbij geen echte verbetering viel te ontdekken. „Ze woog nog maar 27 kilo. Je eindigde die gesprekken met gebed en schriftlezing, maar de inhoud ervan verandert. Van een gebed voor herstel leg je tenslotte vooral de nadruk op de vraag of de Heilige Geest haar en ook haar omgeving kracht wil geven om dat ontzettende kruis te dragen. Je moet dan oppassen met adviezen van ’doe dit of doe dat’. Natuurlijk heb je de raad Gods te eerbiedigen, maar toch blijf je met enorm veel vragen achter. Een keer had ik het er zelf zo moeilijk mee dat het me niet lukte om met gebed en schriftlezing te eindigen.”

De hervormde emeritus-predikant waarschuwde in dat verband voor de overwinningscultus van onze tijd, die „ertoe leidt dat zieken in de naam van de Heilige Geest van alles verlost worden.” In zijn lezing over ’Erkenning’ werkte hij het bidden zoals dat in Psalm 62 wordt geleerd, nader uit. „Stil zijn tot God, daar gaat om. Dat is bidden zonder te dwingen en hopen zonder dadelijk te krijgen.”

Dat wilde volgens ds. Beens niet zeggen dat er sprake is van een gerust leven. „Kijk maar naar Abraham, Jacob, Mozes of David. Dat gaat niet zo rustig als we willen.”Het leven van een psychisch zieke kan zijn als „een herfstblad in de storm. Om je heen word je niet begrepen en er rijzen allerlei vragen. Kan God niet of wil Hij niet? Het lijkt vroom de waaromvraag om te buigen in de vraag waartoe. Zo je kun je zelfs pastoraal zondigen. Maar weet dat Jezus, aan het kruis, wel de waaromvraag heeft gesteld.”

God blijft niet in zijn Woord opgesloten, betoogde ds. Beens. „Het Woord is vlees geworden en heeft onder ons gewoond. Moet God nog dichterbij komen? Hij vraagt van ons geen beschouwing, maar geloof. Zelfs als we in onze eigen tranen lijken te verdrinken is hij met ons, of we moeten geen zondaar willen zijn.”

De goed bezochte landelijke dag stond in het teken van het 12,5-jarig jubileum van ’een handreiking’. In verband daarmee werd een jubileumbundel gepresenteerd. Daarin staan onder meer de lezingen die door verschillende sprekers zijn gehouden tijdens eerdere jaarvergaderingen en soms ook tijdens regiobijeenkomsten.