Als Johan om 16.00 uur uit school komt, ziet hij een man op het fietspad liggen. „De man lag te gorgelen en te knorren.” Al snel komen er meer omstanders. Johan belt de alarmcentrale. Die vragen hem onmiddellijk te beginnen met reanimeren, omdat er geen tijd te verliezen is.Een jongetje dat ook bij de man is komen staan, houdt de mobiel tegen Johans oor. Nauwgezet volgt Johan de instructies op: „één, twee, drie en duwen.” Na ongeveer vier minuten komt de ambulance. Terwijl de broeders de apparatuur uit de ambulance tevoorschijn halen, blijft Johan nog reanimeren. Als even later ook een tweede ambulance aanwezig is, krijgt Johan vrijaf om zijn verhaal te doen aan de politie.

De gebeurtenis van die middag blijft ook thuis nog in Johans gedachten. Als ’s avonds om acht uur de telefoon gaat en de Scharendijker hoort dat de oude man is bijgekomen, is hij opgelucht. „Na dat telefoontje voelde het een stuk rustiger. Dat die man nog leeft!”

De echtgenote van de 68-jarige belt de volgende dag naar huize Van der Wekken om Johan te bedanken. Die is op dat moment niet thuis. Eigenlijk vindt de toekomstige akkerbouwer het niet meer dan normaal dat hij de bejaarde geholpen heeft. Alle aandacht van de media verbaast hem. „Ik dacht dat het een klein stukje zou worden in de PZC, maar ik ben nu al gebeld door omroep Zeeland, de PZC, SBS6, het AD. Ook via Hyves en MSN proberen veel mensen mij te bereiken.”