Schüssler, ridder vierde klasse in de orde, verdiende deze hoogste Nederlandse militaire onderscheiding in 1949 op Java en Sumatra. De Militaire Willemsorde wordt toegekend wegens ”moed, beleid en trouw” . Schüssler werd volgens de Kanselarij der Nederlandse Orden geëerd omdat hij zich als reserve-tweede luitenant bij het Wapen der Infanterie als „stoutmoedig en doortastend” wist te onderscheiden.

Schüssler schreef over genoemde periode het boek Naar eer en geweten. Daaruit blijkt onder meer dat hij betrokken was bij het doden van gevangenen. Zijn uitgever had hem nog eens extra aangespoord tot het schrijven van een zo objectief mogelijk verhaal over de oorlogssituatie, iets wat hij toch al van plan was.

Toen in april van dit jaar nog eens over zijn boek geschreven werd in de media zei Schüssler over het doden van die gevangenen:„Ik moest instrumentarium gaan redden, 80 kilometer in vijandelijk gebied. Onderweg maakten we gevangenen. Ik kon ze bij me houden, maar dat kostte mankracht. Ik kon ze laten lopen, maar dat zou nieuw gevaar opleveren en ik had de verantwoordelijkheid voor mijn mensen.” Schüssler betitelde oorlog als „altijd smerig”.

Schüssler stierf als luitenant-kolonel b.d.