Maandagavond tien uur. Een bijzondere gast doet de Ederveense cafetaria Trefpunt aan. Alain Cocq (46) uit het Franse Dijon wil weten waar in het dorp zijn honden kunnen drinken, en waar hij die nacht zijn rolstoel mag opladen. Meer is het niet, legt de aan zijn benen verlamde man uit: „Ik slaap in de buitenlucht.”Trefpunt verwijst door naar De Veenhoeve, de gloednieuwe zorgboerderij van manager Egbert Brinks aan de Veldjesgraaf. Routeaanwijzingen zijn niet nodig, want Cocq heeft een navigatiesysteem. De inschatting blijkt juist: Brinks herbergt de wonderlijke karavaan en biedt zijn gast een slaapplaats aan. Brinks: „Binnen natuurlijk, met dit weer laat je niemand buiten slapen.”

De volgende morgen is Cocq goed uitgeslapen, en behendig bezig met inpakken. Zijn verschijning is al even wonderlijk als zijn missie. Pilotenbril op zijn hoofd, dikke trui aan over een dik vest. Een rood skipak en moonboots completeren de outfit. „Geschikt voor min twintig graden”, legt hij uit. Want: „Mijn voeten mogen niet te koud worden.”

Achter op de wagen prijkt een groot bord met zwaailichten: „Wie en wat zijn wij?” In het Frans, helaas. Geen bezwaar: Cocq is altijd tot uitleggen bereid.

Via een vertaalcomputer krijgen we al snel een beeld van deze activist, want dat is hij. Een warrig beeld weliswaar: „Ik ben mens. Ik ben tegen sociale dumping van mensen, zoals die nu in de EU gebeurt. De EU-landen zien hun kapitaal in geld. Door mijn reis wil ik duidelijk maken dat we mensen weer als kapitaal moeten zien, en de politiek tot actie bewegen. Er is actie nodig.”

Mensen moeten gaan nadenken, vindt Cocq. En Nederland trekt hem aan, omdat het nee zei tegen de Europese grondwet.

De website van de man toont een imposante lijst van plaatsen, die hij sinds zijn vertrek uit Dijon op 1 juni aandeed. Met zijn rolstoel en speciaal voor het verkeer getrainde begeleidingshonden Toska en Diane legde hij in ruim honderd dagen meer dan 4600 kilometer af. Via het Europees Parlement in Straatsburg en de heuvels van Zuid-Duitsland.

Het is bepaald niet zonder risico, zo blijkt. Het ziektebeeld van de Fransman is huiveringwekkend: een lange waslijst ernstige en progressieve aandoeningen die de vertaalcomputer maar half aankan. Hart- en vaatziekten. Kans op coma. Syndroom van Malan, syndroom van Arnold. Cocq: „Het zal mijn laatste reis wel zijn, maar ik vind het belangrijk om mensen wakker te schudden.”

En verder wijst hij op zijn gps-telefoon. „Ik kan altijd naar mijn medische hulpcentrum bellen in Frankrijk, dan kunnen ze me overal vinden binnen een straal van 30 meter.” Het hulpcentrum heeft Cocq nog niet nodig gehad. Ook niet toen hij onder in Duitsland een hartaanval kreeg. Triomfantelijk trekt Cocq uit zijn broekzak een buisje pillen die hem daar kennelijk overheen hielpen.

De Franse avonturier wil vooral natuurlijke medicijnen, laat hij weten. „Ik houd niet van chemische medicatie. Roken doe ik wel veel. Goed tegen mijn kortademigheid. En koffie is ook belangrijk, voor mijn hart.” En tegen gastheer Brinks: „Volgende koffie, graag.”

Wat is het volgende land op de route?

„België, ik wil een gesprek me EU-commissievoorzitter Barroso in Brussel.”

En daarna?

„Geheim. Volgt u mijn website.”

Bent u niet bang dat de wereldreis uw toch al zwakke gezondheid verslechtert?

„Non. Ik ben sterk als een hond. Twintig jaar geleden werd ik invalide door een ongeluk op mijn werk. Ik kreeg te horen dat ik nog vijftien dagen te leven had. En nu? Ik ben er nog. Mentale kracht, monsieur!”

Het is dinsdagochtend kwart voor twaalf als de karavaan Ederveen verlaat. Met een stevig gangetje gaat het via de N224 richting Amersfoort, en verder Nederland door. Passanten kijken verbaasd, maar de tandeloze mond van Alain Cocq staat vastberaden. Geld vraagt hij niet, maar elke vorm van aandacht is meegenomen.

Www.le-devoir-de-citoyen.com voor de route die Alain Cocq aflegt.