In augustus 2006 werd Eline ziek. Ernstig ziek. „Maar daar leek het eerst helemaal niet op”, vertelt Eline. „Ik kreeg pijn in m’n bovenbeen, rond mijn lies. De dokter dacht dat het groeipijn was.” De pijn in Elines been verergerde. „Het deed op een gegeven moment zo zeer, dat we ’s avonds nog naar de huisartsenpost zijn gegaan. De dokter daar begreep dat er iets niet goed was.”Een tijd van onderzoeken volgde voor Eline, die toen nog in groep 8 zat. „De uitslag was heel ernstig. Het bleek dat er een kwaadaardig tumor groeide in mijn bekken.” Door de ernstige, levensbedreigende ziekte in haar botten veranderde het leven van Eline totaal. „Ik kreeg gelijk chemokuren. Dat was in het voorjaar van 2007. Na de eerste chemokuur was de pijn een stuk minder. In januari 2008, na 14 chemokuren en 27 bestralingen, was de tumor weg, dachten de artsen.” Maar in mei stak de ziekte weer de kop op. Nu, ongeveer vijf maanden later, heeft Eline alweer vijf chemokuren achter de rug. „Ik word er heel moe van. Ik krijg nu alleen nog kuren tegen de pijn.” Elke morgen probeert Eline twee uurtjes naar haar school, het Van Lodenstein College in Kesteren, te gaan. „Dat gaat best goed, al ben ik dan ’s middags wel heel erg moe.”

Een paar weken geleden, begin september, belde er een medewerker van de Doe Een Wens Stichting Nederland, die kinderen met een levensbedreigende ziekte een wens laat doen. „Die wens proberen ze dan te vervullen. In mijn geval was het óf een midweekje vakantie, óf een paardenstal. Ik koos uiteindelijk het laatste. Ik vind het voor mijn pony’s Wendy en Wijntje heel erg leuk. Dat zijn eigenlijk m’n beste vriendinnen, die mij ook nodig hebben. Als ik heel verdrietig ben, ga ik er wel eens naartoe.”

Op 12 september werd de stal geplaatst door de vrijwilligers van de stichting en de broers van Eline. Al striemt buiten de regen en waait het hard en guur, Wendy en Wijntje staan droog en beschut. „Ik ben echt heel blij met de stal. En met iedereen die heel aardig en lief voor me is, zeker nu ik ziek ben.”