Het gebeurde op de Middellandstraat in Rotterdam-Centrum. „Ik moest daar midden in de nacht bij een patiënt zijn. Mijn auto kon ik pas twintig parkeerplaatsen verder kwijt, zodat ik een eindje moest lopen. Al die tijd liepen er twee jongens achter mij die blijkbaar niets te doen hadden. Ze hebben al mijn lichaamsdelen benoemd en gezegd wat ze ervan vonden. Ik werd pas echt bang toen ik na een halfuur bij de cliënt vandaan kwam en ze me bij de voordeur stonden op te wachten. Het is nog goed afgelopen, maar het gaat een keer fout.”Een op de drie nachtdiensten is Hazel wel eens bang om naar een bepaald adres te gaan. „Dan hoor ik de straatnaam en dan durf ik eigenlijk niet op pad. Maar de plicht roept. Pas heb ik midden in de nacht mijn man gebeld. Hij moest me echt even moed inspreken.”

Fysiek is Hazel nog niet aangevallen, verbaal des te meer. „Dan kom ik op het adres van de cliënt, blijken er ook nog allerlei neven in huis te zijn. Die stellen allerlei lastige vragen, zoals: Kom je mij ook nog even onderzoeken?”

De 23 procent verhoging van de vergoeding voor verloskundigen in achterstandswijken, die minister Klink dinsdag in het vooruitzicht stelde, is meer dan welkom, zegt Hazel. „Ik kan dan ’s nachts met de taxi naar mijn cliënten gaan. De chauffeur kan buiten op me wachten. Nog beter zou het zijn als wij ’s nachts met speciale auto’s reden, net zoals de huisartsen dat doen. Die hebben ook een eigen chauffeur die speciaal is opgeleid en bij onveilige situaties ook eventueel mee naar binnen kan.”

De verloskundigenpraktijk Rotterdam-West, waar Hazel werkt, heeft meer dan 80 procent van zijn cliënten in de achterstandswijken van Rotterdam, onder andere in Spangen, Oud-Mathenesse, Middelland en Oud-Centrum. Hazel zegt er bewust voor te hebben gekozen om juist in deze wijken haar werk te doen. „Je hebt er mensen in alle geuren en kleuren. Leuke, plat pratende Rotterdammers, maar ook Surinamers, Antillianen, Turken en Marokkanen. Juist de mensen van het lagere niveau interesseren mij.”

Het vraagt van de verloskundigen wel veel geduld en doorzettingsvermogen om in de achterstandswijken hun werk te doen. „De problemen zijn legio. We behandelen veel tienermoeders, drugsverslaafden en slachtoffers van huiselijk geweld. Veel mensen zijn arm, leven ongezond en onveilig en zitten op een kluitje. Daardoor zijn ze eerder opgefokt en agressief.”

Het liefst zou Hazel veel meer tijd voor haar probleemcliënten uittrekken, maar de spreekuren zijn overvol. „Daar is gewoonweg geen tijd voor. Pas kwam er een vrouw iedere keer op het spreekuur. Steeds had ze een andere klacht: pijn in haar buik, duizeligheid en hoge bloeddruk. Al die klachten veeg ik van tafel, omdat er niets van waar is. We zijn geneigd om zo’n cliënt als een lastige mevrouw te bestempelen. Totdat een van ons vraagt: Hoe gaat het eigenlijk met je? Dan barst mevrouw in snikken uit en vertelt dat ze met z’n vieren op één kamer slapen. Haar man mishandelt haar en haar schoonmoeder is ook nog bij hen in huis komen wonen. Het is dat de zwangerschap al in zo’n vergevorderd stadium is, anders liet ze de baby aborteren. Je moet je voorstellen in welke situatie zo’n baby straks terechtkomt.”

Het extra geld dat beschikbaar komt, wil Hazel ook gebruiken om meer verloskundigen aan te trekken, zodat er meer spreekuurtijd vrijkomt voor de cliënten met problemen. „Dan kunnen we meer doen aan voorlichting en preventie. En kunnen we de mensen doorverwijzen naar het juiste zorgloket.”

Ondanks alle problemen in de wijken, heeft Hazel niet het idee dat er minder kinderen worden geboren. „Deze mensen zijn gewoon vruchtbaar en letten misschien wel minder goed op dan mensen in de meer welgestelde wijken. Terwijl landelijk het geboortecijfer omlaag gaat, blijft het hier in Rotterdam gelijk. Misschien stijgt het cijfer zelfs wel iets.”