December 2006 staat in het geheugen van Bouwmeester -moeder van vier kinderen- gegrift. Op de eerste dag van die maand vertrok haar zoon Bob, militair bij het 17e pantserinfanteriebataljon, naar Deh Rawod in Afghanistan. In haar dagboek beschrijft ze onder meer het gevoel dat ze had bij het vertrek van haar oudste kind: „Hij is echt weg… Het afscheid nemen van hem was nog duizend keer moeilijker dan ik mezelf had voorgehouden.”Hoe reageerden de drie andere kinderen in het gezin op de uitzending?
„Het liep niet altijd even lekker in het gezin. Ik was enorm veel bezig met de uitzending van Bob. De jongste dochter functioneerde niet meer op school, leefde teruggetrokken in haar eigen wereldje. De jongste zoon van 10 deed net of er niets aan de hand was om zich niet te laten kennen en de oudste dochter bleek almaar drukker te worden op school. We liepen thuis allemaal op onze tenen. Het ergste is dat het zich onder je ogen afspeelt.”

Het was echter niet alleen de periode van de uitzending die spanning gaf in het gezin Bouwmeester. „Het begon al in februari ervoor, toen Bob wist dat hij zou gaan. Het legde veel meer beslag op ons gezin dan ik in eerste instantie had verwacht. We hadden prima voorlichting gehad vanuit Defensie, maar we waren zelf niet voorbereid op de impact die zo’n missie heeft. We kregen pas in de gaten dat het niet goed met ons ging toen anderen ons daarop wezen.”

Wat betekent zo’n uitzending praktisch gezien voor het gezin?
„Onze zoon was net een week weg toen mijn man Bobs auto in elkaar reed op de snelweg. Er was alleen blikschade, dus dat is gelukkig allemaal goed afgelopen. Lastiger was echter om het Bob te vertellen. Even bellen was er niet bij. Er zat niets anders op dan te wachten tot hij zelf contact met ons zou opnemen. Het overleg over een nieuwe auto moest ook allemaal via de telefoon. Praktisch gezien is dat natuurlijk waardeloos.”

Waarom brengt u uw persoonlijke ontboezemingen op de markt?
„Het is nooit mijn bedoeling geweest om een boekje uit te geven van de dingen die ik heb opgeschreven. Tot mijn omgeving me vroeg waarom ik er geen boekje van maakte om er andere mensen mee te helpen die in hetzelfde schuitje zitten. Bovendien ben ik niet over één nacht ijs gegaan. Toen het klaar was, heb ik het nog acht maanden laten liggen en de uiterst persoonlijke passages eruitgehaald. Met het boekje hoop ik anderen tot steun te zijn. Ik wil hun graag een beeld geven van wat er bij zo’n eerste uitzending allemaal op hen af komt.”

Welke passage springt eruit in het boek?
„Naar mijn mening is dat het gedeelte waarin ik op vragen van mijn omgeving uitleg waarom ik achter de beroepskeuze van Bob sta. Daarin beschrijf ik dat ik alle beroepen ben nagegaan, maar er geen eentje heb gevonden dat hem zo goed past als dat van militair. Een kind kan pas gelukkig zijn als het kan doen wat hij graag wil doen. Ik vind het als moeder belangrijk mijn kind gelukkig te zien. Dan heb ik ook zijn keuze te accepteren.”

Desondanks had u het vast wel eens moeilijk tijdens Bobs uitzending naar een gevaarlijk gebied als Uruzgan…
„In de periode dat onze zoon er was, waren er gelukkig nog steeds geen doden bij gevechtshandelingen of bij aanslagen gevallen. Ik was daar toen nog niet zo mee bezig. Een week later sneuvelde Cor Strik. Dat heeft me erg aangegrepen. Ik besefte terdege dat het ook Bob had kunnen zijn.”

Welke impact heeft de uitzending van uw zoon nu nog?
„Tot op de dag van vandaag staat de klok in huis nog op Afghanistantijd. Als het avondjournaal niet met Afghanistan begint, gaat er een zucht van verlichting door ons heen en zijn we weer een nacht verder. De uitzending van onze zoon zit erop, maar er zijn nog veel andere militairen in het gebied. De missie van Bob is voor ons gezin pas afgesloten als ook alle anderen aan het definitieve einde van de missie veilig zijn teruggekeerd.”

Welke gevolgen van de uitzending zijn nog merkbaar bij uw zoon?
„Hij is heel goed teruggekomen, het gaat geweldig met hem. Hij verkeerde in de gelukkige omstandigheid dat de periode dat hij er was behoorlijk rustig was. Hij heeft veel opbouwwerk kunnen doen, het maakte hem gelukkig. Volgend jaar wordt Bob zelf achterblijver, want dan gaat zijn vriendin naar Afghanistan.”