De imposante torens van de stormvloedkering in de Hollandsche IJssel, met daartussen de schuiven die bij hoogwater wordt neergelaten, vormen het beeldbepalende decor van het eerste deltawerk van Nederland. Daartussen ligt de Algerabrug.De bouw van brug en stormvloedkering begon in 1954, een jaar na de watersnood. Vier jaar later werd het project voltooid. „Nu, na een halve eeuw, willen we de discussie over waterbeheer en veiligheid levend houden”, zegt burgemeester J. van Doorne van Capelle aan den IJssel. „We willen zo veel mogelijk mensen informeren over toen en nu. De bewoners van zowel Capelle als Krimpen moeten het belang zien van dit eerste deltawerk van Nederland.”

Ook de hoogheemraadschappen van Schieland en de Krimpenerwaard onderstrepen dat belang. „Dit eerste deltawerk is cruciaal in de beleving van mensen op het gebied van water en veiligheid”, zegt hoogheemraad en locodijkgraaf M. van Ravesteyn.

De Algerabrug moest de Krimpenerwaard verlossen uit zijn isolement. De wachttijd voor de pont bedroeg soms meer dan een uur. Maar twintig jaar na de opening van de brug ontstonden opnieuw problemen. In twintig jaar tijd was Krimpen gegroeid van 10.000 naar ruim 27.000 inwoners. Een deel daarvan moest dagelijks over de brug. Lange files, vooral in de spitsuren, deden menigeen uit ongeduld zuchten. De eerst zo bejubelde brug bleek te smal. In 1988 werd de brug verbreed. Dat bood enig soelaas.

Maar nog altijd strijden Capelle en Krimpen over een definitieve oplossing. De Capelse verkeerswethouder H. Jacobs pleit voor een tweede oeververbinding. Zijn Krimpense collega A. Prins deelt die wens, maar volgens hem is daar weinig draagvlak voor. „Een definitieve oplossing voor het verkeer over en in de buurt van de Algerabrug is er niet”, zegt Prins. Het lijkt een dispuut over een idealistisch tegenover een realistisch standpunt. „De Algeraburg blijft gewoon een bottleneck”, zegt Jacobs. Prins: „Alles wat we kunnen doen om de doorstroming te verbeteren, moeten we aanpakken.”