Dat zei mevrouw B. Smit zaterdag tijdens de najaarsvergadering van de Adoptievereniging der Gereformeerde Gezindte. „Ouders proberen hun kind met hun liefde op te voeden, maar het kind laat zich niet altijd opvoeden. Dan is er een breuk in de relatie.”

Smit is al 25 jaar werkzaam bij het Medisch Kleuterdagverblijf in Utrecht. Daar heeft zij een ouder-kindtherapie ontwikkeld. „Mijn eigenlijke werk is, te bewerkstelligen dat ouders en kinderen elkaar weer kunnen bereiken. Hoe groter de mond, hoe onveiliger het kind. Ik leer ze letterlijk knuffelen. Zo leer je een kind hoe fijn je het vindt dat er contact is. Wat je doet, is je kind vertellen: Ik kan je helpen, ook als je boos bent.”

Bij een verstoorde relatie ervaart het kind niet de veiligheid die het nodig heeft, de basisonveiligheid, zei Smit. „Ga terug naar waar het mis is gegaan. Veel adoptiekinderen hebben een geschiedenis. Zo’n kind heeft niet geleerd wie voor hem de belangrijkste personen zijn. Soms heeft een kind wel leren hechten, maar dan komt er een breuk en moet het kind opnieuw hechten.”

Kinderen moeten voelen hoe belangrijk de ouders zijn, aldus Smit. „De volgende stap is dat kinderen vertellen wat er in hen leeft. Wij weten niet half hoe veel stress onze kinderen opdoen. Het schijnt dat bij kinderen het stresshormoon het lichaam verlaat via traanvocht.”

Hechten is een proces tussen twee mensen dat een leven lang doorgaat, zei Smit. Je kunt proberen het contact te herstellen door veel te praten.” Op een vraag of hechtingsproblemen afhankelijk zijn van de adoptieleeftijd, antwoordde Smit: „Als een kind in de eerste twee tot drie maanden niet geleerd heeft contact te maken met een persoon, ontwikkelt zich in de hersenen niet dat plekje dat voor hechting zorgt. Dit is later wel weer te herstellen.”