Van zeer dichtbij weet Langerak wat het is als een familielid van de ene op de andere dag is verdwenen. Bijna 24 jaar geleden verdween de zus van zijn vrouw, de 19-jarige Germa van den Boom uit Nieuwendijk, op onverklaarbare wijze.Een buurjongen brengt Germa in juli 1984 na een avondje stappen naar het ouderlijk huis aan de Dwarssteeg in Nieuwendijk. Haar ouders zijn een weekendje weg. Als zij Germa proberen te bellen omdat ze voor het eerst tante is geworden, krijgen ze geen gehoor. Ze besluiten naar Nieuwendijk terug te keren, maar treffen het huis leeg aan.

Op het eerste gezicht is er niets bijzonders te zien. Vader Van den Boom ontdekt na een betere inspectie donkere vlekken op de kokosmat en buiten bij de achterdeur. De technische recherche vindt later bloedsporen. De ME kamt de buurt uit. De buurjongen die haar thuisbracht, de buren, Germa’s vriend en een oom ondergaan een grondig verhoor. Allen blijken een geldig alibi te hebben.

Impact
De verdwijning van Germa heeft een enorme impact op de kleine, christelijke gemeenschap. De politie gaat ervan uit dat de dader uit de omgeving komt. Dat leidt tot allerlei verdachtmakingen in het dorp. Er wordt zelfs een kanselboodschap afgelezen, waarin personen die iets weten worden opgeroepen zich te melden. Tevergeefs.

Misdaadverslaggever Peter R. de Vries doet in de zomer van 2007 een ultieme poging de zaak op te lossen. Hij laat zo’n 8000 flyers met een persoonlijke oproep rondbrengen in Nieuwendijk en omgeving. Een zogenoemd coldcaseteam van politie en justitie onderzoekt alle feiten en tips nog eens. Zonder resultaat. Vorige week werd het hernieuwde onderzoek naar de verdwijning van Germa gesloten.

„Iedere keer is het weer een teleurstelling als er niets uit het onderzoek komt”, zegt zwager Henk Langerak. „De verwachtingen waren niet echt hoog, maar we blijven hopen dat er ooit duidelijkheid komt. We zijn ervan overtuigd dat iemand wat weet en hopen dat hij ooit voor de dag komt.”

Ondanks alle teleurstellingen en tegenslagen vindt de familie van Germa houvast bij God, zegt Langerak. „Soms raakten wij het geloof kwijt, maar gelukkig is God ons niet kwijtgeraakt. Natuurlijk hebben wij onze vragen, maar dat mag. Door alles heen mochten we de steun van God ervaren.”

Contactdag
De familie Van den Boom gaat in 1994 naar een contactdag voor familieleden van vermiste personen. De politie heeft deze dag georganiseerd omdat er erg weinig bekend is over deze zogenoemde achterblijvers. Op de contactdag wordt de Vereniging Achterblijvers na Vermissing (VAV) opgericht. Langerak is van 1996 tot 2004 voorzitter van de vereniging. Het doel is aandacht en erkenning voor achterblijvers na een vermissing.

Langerak: „De omgeving denkt vaak dat de familie na een vermissing een soort rouwproces ondergaat dat op den duur vanzelf afgelopen is. Maar het is anders. Er is een Russisch spreekwoord dat zegt: Hoop sterft als laatste. Er blijft altijd een sprankje hoop. We proberen daar begrip voor te vragen bij politie, justitie en de maatschappij. Zonder onszelf op de borst te kloppen, kunnen we zeggen dat die erkenning er nu wel is.”

Een gevolg daarvan is dat er in 2001 een speciale Hulplijn Vermiste Personen van het Rode Kruis is gekomen. De Hulplijn geeft praktische adviezen na een vermissing, een taak die het Rode Kruis van de VAV heeft overgenomen. De vereniging organiseert nog wel samen met het Rode Kruis jaarlijks een contactdag voor achterblijvers op de Nationale Dag van de Vermisten. Centrale plek op deze dag is het gedenkbeeld het ”Pauze-Teken” in het Moreelsepark te Utrecht. Bij het monument kunnen achterblijvers hun vermiste dierbaren herdenken. Langerak: „Achterblijvers na een vermissing kunnen niet naar een begraafplaats gaan om het graf van hun familielid of vriend te bezoeken. Dit monument is toch een plek waar mensen hun dierbaren kunnen herdenken.”