Tien jaar werkte prof. Borst, momenteel hervormd predikant in het Overijsselse Welsum, in de gevangenis. „Ik had daar geen tien jaar kunnen doorbrengen als ik voortdurend had gedacht: O, dat is een moordenaar, en wat vreselijk, dat is een verkrachter. Ik kon er zijn omdat ik iets van Jezus begrepen heb.”Vanuit diezelfde houding wil prof. Borst, die inmiddels een beroep naar het Gelderse Veessen heeft aangenomen en daarnaast docent is aan de Christelijke Hogeschool Ede en hoogleraar in Leuven, met moslims omgaan. Hij werkt de visie van ontmoeten en communiceren uit in het onlangs verschenen boek ”Tussen hoed en hoofddoek”, dat onder meer bedoeld is voor het onderwijs.

Kent u zelf veel moslims?
„Jazeker, en niet alleen door mijn werk in de gevangenis. Pas nog was er een Turkse moslimstudente bij me. Zij studeert af op beeldvorming van moslims ten aanzien van christenen en andersom. Ze heeft onlangs een aantal studenten een rondleiding gegeven in haar moskee in Apeldoorn.”

Hoe evangeliseert u onder hen?
„Ik heb nooit met een megafoon op een markt geprobeerd mensen tot Jezus te brengen. In ontmoetingen kun je veel meer betekenen. In de gevangenis bad ik veel met moslims tot God. Ik heb mijzelf niet de vraag gesteld: Hebben we het wel over dezelfde God? Ik deed dat gewoon, in Jezus’ naam. En hoe de Heere dat zegent, dat ga ik niet controleren.”

Het boek van prof. Borst geeft overwegend objectieve informatie door. Hij behandelt vragen als: Hoe is de islam ontstaan? Wat staat er in de Koran? Wat zijn de zuilen? Hoe denken moslims over huwelijk en allerlei ethische kwesties? „Ik heb in de eerste plaats een informatief doel”, zegt de auteur daarover. „Voordat mensen over de islam spreken, moeten ze er iets van weten. Daar ontbreekt het wel eens aan. Daarom geef ik allereerst informatie door, zonder daar meteen mijn Tien Geboden overheen te leggen.”

U stelt dat predikanten soms onverantwoorde dingen zeggen over de islam. Waar denkt u dan aan?
„Het Christelijk Centrum voor Multicultureel Onderwijs, vorig jaar opgericht door de pabo op de CHE, doet onderzoek naar de beeldvorming van predikanten en leraren godsdienst over de islam. We zien tot nu toe dat mensen genuanceerder in hun oordeel zijn naarmate ze meer lezen over de islam. Dat is bijna een soort correlatie. Ik las in een boek dat een predikant op de kansel bad: „Heere, bewaar ons voor de mohammedanen”, terwijl er in zijn dorp geen enkele moslim te bekennen was. Bovendien gebruiken moslims de term mohammedanen nooit. Daarnaast vraag ik me af: Waar moeten we dan eigenlijk voor bewaard worden?”

Sommige Koranteksten en sommige terreurdaden zijn heel duidelijk.
„Maar in de Bijbel staat ook dat we ons oog moeten uitrukken. Er zitten bovendien veel verschillen in de uitleg van de tekst. En laten we wel zijn: in Rotterdam lopen bar weinig talibanstrijders rond. Ik sluit mijn ogen niet voor terreurdaden, maar die zijn hier niet de werkelijkheid.”

Waar komt de angst onder veel christenen dan vandaan?
„Ik denk dat het te maken heeft met het vreemde karakter van de islam. Mensen weten er weinig van. En ook onder christenen heb je veel gesloten gezinnen, die de boel liever vertrouwd houden. Daardoor krijgen vooroordelen en fantasieën een kans. Als in Iran een homoseksuele jongen wordt onthoofd, is dat niet representatief voor de islam. Het zegt hoogstens wat over die bepaalde provinciale rechtbank.”

Is de islam wat u betreft een valse godsdienst?
„Zo zeg ik het niet. Als je met die bril naar een ander kijkt, zal de ander iets merken van jouw veroordeling. Ik vind dat niet netjes. Voor mij is verbinding het kernwoord. Ik geloof niet dat je mensen tot Jezus brengt door hen van je te verwijderen. Pas als je anderen ontmoet, kan er verbinding ontstaan. Dan kun je ook veel meer overdragen.”

U pleit voor een open communicatie met moslims. Maar er is nauwelijks een cultuur van dialoog in de islamitische wereld, stelt zelfs de orthodoxe moslimdenker Tariq Ramadan. Dat wordt eenrichtingsverkeer.
„Het zal ook niet altijd lukken om de ander te bereiken. Maar dat kom je bij ons in de kerken ook tegen. Ik denk desondanks dat je als westerling, als Nederlander, moet investeren om in de oosterse cultuur iets tot stand te brengen. Dat is een hele klus, maar ik geloof niet dat het zo is dat de één alleen maar geeft terwijl de ander z’n kaken stijf op elkaar houdt. Je moet in ontmoetingen investeren. Daarbij kunnen we een voorbeeld nemen aan de onbevangen manier waarop Jezus vol mededogen naar andere mensen keek.”