Dat schrijft ds. Hans Visser van de Rotterdamse Pauluskerk in een boekje waarin hij nauwgezet uiteenzet hoe hij de afgelopen jaren heeft geprobeerd de grenzen van het beleid voor handel en gebruik van harddrugs te verkennen en te verleggen.

Het boek werd vandaag gepresenteerd tijdens een studieberaad in de Pauluskerk voor politici, hulpverleners en dealers over de regulering van handel en gebruik van harddrugs. Visser hoopt met het beraad en het boek Tweede-Kamerleden in de aanloop naar de verkiezingen tot ’meedenken’ te bewegen.

Visser zegt begrip te hebben voor het jokken, want soms kan de hele waarheid nog niet gezegd worden. „Maar er zijn momenten als nu dat je denkt: Het moet eens op tafel komen. Er moet eens openhartig over gepraat worden. Het kan zo niet langer.”

Daarom had hij ook de dealers uitgenodigd om mee te doen aan het beraad. Met enkelen van hen is Visser al jaren bezig om hen uit de criminaliteit te halen, bijvoorbeeld door hen belasting te laten betalen.

Eén dealer is dat ook gelukt. Hoewel (destijds) staatssecretaris Vermeend van Financiën tegen was omdat hij er een begin van legalisering in zag, betaalt de man nu al een paar jaar keurig belasting over zijn drugsverdiensten. Justitie was het er niet mee eens, maar zei dat het tot de competentie van de Belastingdienst hoorde, en greep niet in. „De Belastingdienst vindt het prachtig”, aldus Visser in een toelichting.

Verwarring
Hij trekt een vergelijking met bordeelhouders die ook al voordat het bordeelverbod werd opgeheven belasting betaalden, een gevolg van het gedoogbeleid. En daar wil Visser van af op het gebied van de harddrugs. Want juist het gedoogbeleid zorgt voor verwarring, meent hij.

Wat het ene jaar nog lijkt te mogen, is het jaar daarop opeens heel moeilijk of verboden. „De piketpalen zijn door het openbaar ministerie opnieuw opgesteld en ik heb mijn beleid weer geheel afgesteld op de door het OM aangegeven grenzen.” Zo schrijft Visser in 2000 aan burgemeester Opstelten, korpschef Lutken en hoofdofficier van justitie De Wit in Rotterdam naar aanleiding van de gedoogde regulering van drugshandel rond de tippelzone aan de Keileweg. Officieus leek het te mogen, maar toen er publieke commotie over ontstond, werd er rigoureus een eind aan gemaakt.