Met volle overtuiging gaat hij verder in zijn functie en met het leiden van de missie in Afghanistan, zei Van Uhm dinsdag in een verklaring tegenover een groep journalisten. Van Uhm verloor vorige week zijn 23-jarige zoon Dennis, die in Uruzgan diende en met zijn voertuig op een bermbom reed. De dag voor de dood van zijn zoon was Van Uhm geïnstalleerd als hoogste baas van het leger.„Mijn zoon zou niet willen dat ik bij de pakken neer ga zitten. Hij was een militair in hart en nieren. Hij leefde ervoor en was trots op zijn werk en op zijn vader”, zei Van Uhm. Dennis had dat juist nog geschreven in een brief aan zijn vader.

De generaal kreeg het slechte nieuws vrijdag te horen, toen hij op zijn eerste werkdag als cds naar zijn bureau liep. Plaatsvervanger Freek Meulman wachtte hem met een somber gezicht op. Van Uhm dacht aanvankelijk dat de eerder gewond geraakte Ronald van Dort was overleden, maar het betrof zijn eigen zoon. „Dan wil je even niet achter dat bureau zitten.” Vechtend tegen zijn tranen zei Van Uhm dat de dood van zijn zoon „te bizar is om uit te spreken. Ik krijg er kippenvel van.”

Peter van Uhm sprak vaak met zijn zoon over het militaire vak. „Hij was zo enthousiast.” Volgens hem was zijn zoon net als iedere militair niet bang om in Uruzgan in een gevecht te geraken. „Zijn grootste angst was dat hij zijn peloton teleur zou stellen.”

De generaal zei dat zijn zoon er zelf voor koos het leger in te gaan en niet omdat zijn vader en zijn oom ook dienden. Op zijn achtste jaar zei hij al dat hij „hetzelfde wilde als papa, maar niet met zo veel papier.”

De aangeslagen generaal schetste een ontroerend beeld van zijn zoon. „Hij was een cadeau voor ons. Het was een heerlijk manneke. Als kind was hij voor niet gauw bang, maar hij had ook zijn zachte kant. Toen sinterklaas voor het eerst kwam, vloog hij onder mijn trui.”

De generaal benadrukte dat zijn zoon net als hijzelf geloofde in de missie om een betere toekomst te krijgen voor de bevolking in Afghanistan. Hij koestert geen enkel verwijt in de richting van de Afghaanse bevolking nu zijn zoon daar is gesneuveld.

Van Uhm zei dat het er niet toe doet welke rang of stand iemand heeft of zijn vader heeft en dat iedereen uniek en even waardevol is. Hij verwees telkens naar de familie van de eveneens omgekomen Mark Schouwink en de zwaar gewond geraakte Toninho Norden en Roger Hack. De nieuwe cds noemde de vele blijken van meeleven en steunbetuigingen vanuit de maatschappij „onvoorstelbaar” en een grote steun.

De bermbom die in Uruzgan een eind maakte aan het leven van Dennis van Uhm en Mark Schouwink lag er waarschijnlijk al lang. De grond eromheen was hard en er waren geen sporen, zo blijkt uit het eerste onderzoek van defensie.

De twee zaten samen met de gewond geraakte Toninho Norden en Roger Hack in het vijfde voertuig van een colonne, in een open Mercedesterreinwagen. Twee gepantserde voertuigen en twee terreinwagens waren al gepasseerd toen de bom onder het gewicht afging.

Dennis van Uhm wilde als pelotonscommandant juist in deze auto rijden, omdat hij dan leiding kon geven. Hij had met zijn manschappen de nacht in het veld doorgebracht, zodat ze bij daglicht terug konden rijden naar Kamp Holland.