Daarnaast heeft het echtpaar de plaatselijke woningbouwvereniging CWL gedagvaard bij de rechtbank in Dordrecht. De familie vindt dat het huis zo veel gebreken heeft dat het nooit opgeleverd had mogen worden. „We willen dat CWL als opdrachtgever het huis terugneemt en ons het geld van de aankoopsom terugbetaalt.” De woningbouwvereniging is daartoe niet bereid en wil ook niet reageren zolang de kwestie onder de rechter is.Het Glazen Huis werd in 2000 gebouwd, nadat CWL in verband met haar vijftigjarig bestaan een prijsvraag uitschreef. Om de naam van Leerdam als glasstad hoog te houden, moest bij het ontwerp zo veel mogelijk gebruik worden gemaakt van glas.

Bij het winnende ontwerp van een Amsterdams architectenbureau werden duizenden glazen platen met een dikte van een centimeter aan elkaar gelijmd. De lichtinval was schitterend en bewoners en bezoekers kregen het idee dat ze zich in een gletsjer bevonden. De familie Poelstra was weg van de woning en werd voor een kleine 2 miljoen gulden eigenaar.

Uiteindelijk bleek hun glazen paleis een „ellendemagneet.” Al tijdens de bouw ging er van alles mis. Afspraken werden niet nagekomen, onderaannemers rekenden forse meerprijzen en er werden verkeerde materialen gebruikt. „Op veel dingen werd bezuinigd. En dat in een huis van 2 miljoen. Bij de eerste keuring door de Vereniging Eigen Huis zijn ze na 158 fouten maar opgehouden. Er is niet bij stilgestaan dat je in zo’n huis gewoon moet wonen. Het leek een fantastisch project, het werd een drama.”

Dat bleek eens temeer toen Kor en Yvonne Poelstra de woning eind 2001 betrokken. Ze werden geconfronteerd met een waslijst aan technische fouten en mankementen. Sommige problemen werden door de aannemer provisorisch opgeknapt, in andere gevallen werd gesteld dat het ging om tijdelijk ongemak dat vanzelf zou verdwijnen. Na een paar jaar was de familie het beu en zette het huis te koop.

Eind 2003 hapte een koper toe. Vanwege de gebreken werd de vraagprijs van 1,2 miljoen euro bijgesteld tot ruim 1 miljoen euro. De Poelstra’s verhuisden naar het Gooi, maar kregen kort daarop de schrik van hun leven toen bleek dat de koper de zaak financieel niet rond kon krijgen. Dat leidde ertoe dat ze de afgelopen jaren dubbele lasten droegen en er alles aan moesten doen om het gestage verval van hun Leerdamse woning tegen te gaan.

Nu de sloopvergunning binnen is, hebben ze die pogingen gestaakt. Een rondleiding leert dat de tand des tijds onverbiddelijk heeft toegeslagen bij het acht jaar oude bouwwerk. De glazen muren isoleren niet meer en luchtbellen en gore bruine vlekken ontsieren de glazen platen. Vocht is het grootste probleem. Dat wordt veroorzaakt door condensvorming, omdat de glazen muren rechtstreeks op beton zijn gezet. Het zorgt voor lekkages, afbladderend stucwerk, verrotte deurposten en loslatende vloeren. Scheuren in de oprit, ongedierte in de spouw en kieren in het glas accentueren de desolate staat van het Glazen Huis. „Ventilatoren razen de hele dag om het een beetje droog te houden. We hebben het opgegeven hier nog wat van te maken. Aspirant-kopers komen juichend binnen. Als ze het gezien hebben, zie je ze nooit meer terug.”

Volgens de familie kost het zeker 200.000 euro om de ergste schade aan te pakken. Bovendien is het glas niet meer te redden. „En dat was nu net de grootste charme van het huis.” De gang naar de rechter en sloop van de woning is het enige wat de Poelstra’s nog rest. „Het moet afgelopen zijn. Het Glazen Huis heeft te lang ons leven bepaald.”