Dat verklaarde seksuoloog prof. dr. J. Frenken maandag. Hij is verbonden aan het Nederlands Instituut voor Sociaal Sexuologisch Onderzoek (Nisso) en de Universiteit Leiden.

Het 13-jarige meisje uit Hoogezand-Sappemeer dat zei op 2 oktober het slachtoffer van een groepsverkrachting te zijn geweest, maar volgens de politie niet is verkracht, staat niet alleen. Hoe vaak valse aangiften worden gedaan, is niet bekend. Het is ook niet duidelijk of het vaker bij allochtone of bij autochtone meisjes voorkomt, stelt de seksuoloog.

Hij vermoedt wel dat het vaker vrouwen tussen de 15 en de 29 jaar oud betreft dan vrouwen in oudere leeftijdscategorieën. „Alles wat met seks en ook met seksueel geweld te maken heeft, komt meer bij jongeren voor. Zij begeven zich meer in situaties waarin dit voorkomt, in disco’s, cafés, op het strand, op school, op kermissen.”

Volgens Frenken zijn de redenen waarom tieners valse aangifte doen te verdelen in twee categorieën. Het gaat bijvoorbeeld om meisjes die na een avondje disco instemmen met seksuele gemeenschap, maar zo laat thuiskomen dat er een zware straf van de ouders boven hun hoofd hangt. „Het verbod: Je mag nooit meer uit, komt hard aan op die leeftijd.

Ze verzinnen dan verkracht te zijn om aan de straf te ontkomen. Of de tiener heeft vrijwillige seks gehad die later door haarzelf of haar vriendinnen als verkrachting wordt benoemd. Ze schaamt zich en meent achteraf dat de jongen misbruik heeft gemaakt van de omstandigheden.

Onderzoek toont aan dat veel communicatie tussen jongens en meisjes over wel of geen seks vaag, onhelder en onuitgesproken is. Als je verkracht bent, ben je daar niet verantwoordelijk voor.” Volgens Frenken komt dit veel voor. „Daarom moet er meer voorlichting komen.” Tot slot noemt hij meisjes die uit wraak of jaloezie bij een aangifte overdrijven.

Oudere vrouwen willen soms bijvoorbeeld hun ex-partner een hak zetten. Ook komt het voor dat ze zelf -al dan niet door de druk van hun omgeving- niet om kunnen gaan met het feit dat ze na de scheiding toch nog een keer gemeenschap hebben gehad met hun ex, vertelt de seksuoloog, die zelf regelmatig als deskundige in rechtszaken de betrouwbaarheid van verklaringen heeft beoordeeld.

Het is niet altijd duidelijk of meisjes zich realiseren wat ze zich op de hals halen bij een valse aangifte. Het begint soms met een uit de hand gelopen leugen tegen ouders, waarna ze er niet meer onderuit kunnen om aangifte te doen. Ook in dit geval zou de zedenpolitie moeten doorverwijzen naar de hulpverlening, vindt Frenken. „Dat gebeurt ook al vaak, maar niet altijd.”