Dat blijkt uit een onderzoek van dr. M. Boone van het Willem Pompe Instituut voor Strafwetenschappen in Utrecht. Het onderzoek is gericht op de manier waarop reclasseringswerkers omgaan met de culturele verscheidenheid van hun cliënten.

Uit het rapport blijkt dat potentiële cliënten die de Nederlandse taal niet spreken of het delict ontkennen, minder vaak in de eerste hulpfase worden bezocht en minder vaak toegelaten worden tot reïntegratieprogramma’s. Die situatie zou zijn ontstaan omdat de inspanningen voor deze doelgroep relatief weinig resultaat hebben.

„Onder druk van het ministerie van Justitie is ook bij de reclassering sinds de reorganisatie van 1995 eenzijdig gestreefd naar een bedrijfsmatiger wijze van werken”, concludeert Boone. „Als gevolg daarvan is het zwaartepunt van de reclasseringsactiviteiten steeds meer op de productie en steeds minder op de inhoud van het werk komen te liggen.”

Volgens Boone zijn reclasseringswerkers hierdoor geneigd moeilijke cliënten uit hun bestand te weren. „Daartoe behoren ook veel leden van etnische minderheidsgroeperingen, onder andere als gevolg van een slechte beheersing van de Nederlandse taal, een ontkennende houding ten aanzien van de gepleegde delicten en een geringe motivatie om zich aan te passen aan de normen en waarden van de Nederlandse samenleving.”