Tjeenk Willink memoreerde het arbeidsethos van de prins: „Hij ontving de jaarverslagen niet alleen, maar las ze ook.” Volgens Tjeenk Willink was Claus niet in een hokje te duwen, maar stond de prins voor intellectuele integriteit en onafhankelijkheid, besef van de menselijke kwetsbaarheid en respect voor menselijke waardigheid. Op grond van die humanistische traditie kon hij Nederlander met de Nederlanders worden, Duitser met de Duitsers en Afrikaan met de Afrikanen.

De vice-president hield de 26 leden van de raad en oud-vice-president Scholten verder voor dat de prins onrecht wordt aangedaan, als er teveel nadruk wordt gelegd op de beperkingen die hij als echtgenoot van de koningin had. „Zou Claus von Amsberg als Duits ambassadeur in bijvoorbeeld Londen méér recht van spreken hebben gehad?”, vroeg Tjeenk Willink.

De prins verwierf in de loop van zijn leven het gezag en de ruimte om ook publieke aandacht te vragen voor fundamentele problemen die de levensduur van één kabinet of één generatie overschrijden en partijpolitieke grenzen doorbreken. Claus zag zelf ook dat er wel ruimte was, vertelde Tjeenk Willink. De prins vroeg zich het nemen van die ruimte wel altijd af of hij dat wat hij deed kon verantwoorden voor zichzelf en zijn eigen geweten. „Ook als het morgen naar buiten komt en dan kritiek losbarst.”