Voor mij is niet één boek van beslissende betekenis geweest. Als jongere van acht, negen jaar las je ”Peerke”, ”Gerdientje”, ”Jaap Holm” en ”Bartje” met tranen in je ogen. Toen ik wat ouder werd, las ik bijvoorbeeld ”Kees de Jongen” van Theo Thijssen, of ”De achtergrond” van Aart Romijn. Een boek als ”Max Havelaar” van Multatuli, vooral het verhaal over Saidjah en Adinda, vond ik heel treffend, met de schrijnende gebeurtenissen in Nederlands-Indië.

Wat in deze boeken opvalt, is dat ze allemaal misstanden aan de kaak stellen. Hoe beleeft een kind de omstandigheden waarin het leeft? Wat maakt een schooiertje in Amsterdam mee? ”Ciske de Rat”, nog zo’n boek vanuit het kind geschreven. Dat perspectief heeft me altijd beziggehouden. Misschien ben ik daarom wel zelf schrijfster geworden. Je probeert toch te kijken hoe kinderen de dingen beleven. Bijvoorbeeld in mijn kerkgeschiedenis voor kinderen. Je laat zien hoe een kind beleeft dat een monnik gaat bedelen langs de deur, of hoe een weesmeisje van dominee Hellenbroek een vragenboekje krijgt.

De school voor voortgezet onderwijs in Wageningen waarop ik zat was algemeen christelijk. Ik weet nog dat de schrijver P. A. de Rover daar les gaf. Hij droeg vaak voor uit eigen werk, op een heel dramatische manier, precies zoals hij schreef. Onlangs heb ik nog eens een boek van hem op de kop getikt.

Voor ons waren er vroeger nog geen boeken op reformatorische grondslag. Of een boek christelijk of niet-christelijk was, speelde nauwelijks een rol. Je las rijp en groen, alles wat je te pakken kon krijgen. Ook wel eens boeken die ik mijn eigen kinderen op die leeftijd niet zou hebben laten lezen.”

Deze serie loopt tijdens de Boekenweek, die in het teken staat van de ouder wordende mens. Maandag ir. B. J. van der Vlies.