„Het kinderboek ”Sikko de woonwagenjongen” van L. Janse. Waarom? Op zondag mochten wij als kinderen niet buiten spelen. Mijn moeder las dan aan mijn drie zusjes en mij voor. Toen ik zeven, acht was, was ”Sikko” aan de beurt. Het boekje gaat over een jongetje dat samen met zijn aan de drank geraakte vader, boze stiefmoeder en drie zusjes het land doorreist in een woonwagen. Sikko moet van z’n stiefmoeder bedelend en stelend op pad om in het levensonderhoud bij te dragen. Een Bijbeltje, dat hij ooit van iemand heeft gekregen, is hem tot steun en troost.Ik vond het als kind verschrikkelijk dat Sikko zo slecht werd behandeld door zijn stiefmoeder. Alleen de voorkant van het boekje al: een boze vrouw die met gebalde vuist achter een kind aanrent. Ik kon mij zoiets thuis niet voorstellen. Mijn vader en moeder hadden een natuurlijk gezag en kinderen slaan of iets achterna gooien, zoals bij Sikko gebeurde, was in ons gezin ondenkbaar. Het hele woord ”stiefmoeder” had voor ons iets vreselijks. Toen mijn moeder mij een keer streng aanpakte, zei ik tegen haar: U lijkt wel een stiefmoeder! Ze heeft er hartelijk om gelachen.

Wie had ooit kunnen denken dat ik zelf stiefmoeder zou worden. Toen ik trouwde in 1993 kreeg ik niet alleen een man, maar ook ineens vijf kinderen. Zij en hun echtgenoten hebben me vanaf het begin gewoon Mirjam genoemd. De kleinkinderen, negen inmiddels, noemen me oma. Dat vind ik geweldig.

”Sikko” is alleen nog maar tweedehands te koop. De laatste druk is van 1984. Ik kwam het boekje voor 3 euro tegen op internet. Daar ontdekte ik ook een recensie. Het boekje werd afgedaan als een naargeestig, ouderwets verhaaltje met veel uit hun verband gerukte Bijbelteksten. Een nogal negatieve beoordeling dus.”

Deze serie loopt tijdens de Boekenweek, die in het teken staat van de ouder wordende mens. Morgen: C. van Rijswijk.