Lara dartelt door de huiskamer van de net opgeknapte woning in Gameren. Het twaalf weken oude hondje had bijna in de Waal gelegen, die achter het huis stroomt. „Een vriend dreigde me een hond voor onze bruiloft te geven”, grinnikt Joost (27). „Toen zei ik: Als je dat doet, smijt ik ’m in de rivier.” Maar daarbij had hij buiten Ilse (24) gerekend. „Ik ben nu al een beetje aan hem gehecht geraakt.”De hond heeft weinig geleden van de kou die het gevolg was van de stroomstoring. Op de avond van hun trouwdag, 14 december, brandde er juist weer licht in Rivierenland. „Gelukkig wel”, verzucht Ilse. „Ik had er echt niet aan moeten denken om de eerste nacht van ons huwelijk in een ijskoud huis thuis te komen.”

De 12e december staat in het geheugen van het jonge stel gegrift. „Rond 19.00 uur begon het”, weet Joost nog haarfijn. „We waren hier in ons nieuwe huis aan het klussen. Opeens werd het ongelooflijk donker. Ik dacht dat een vriend die hier bezig was, iets had geraakt.”

Twee uur gaven Joost en de vriend zichzelf de tijd. „Maar de elektriciteit kwam niet terug. Bovendien was het overal in de omgeving donker. Daarna ben ik naar mijn ouderlijk huis gereden, in Den Bosch. Toen ik de brug overstak, zag ik opeens weer overal licht. Dat was heel apart.”

Tijdens de eerste nacht zonder stroom, met het huwelijk in het vooruitzicht, deed Ilse geen oog dicht. „Ik had mijn mobieltje in de oplader gezet. De hele nacht heb ik liggen kijken of ik al het bekende groene lampje zag branden. Maar nee, niks.”

Toch maakten de twee zich nog niet echt zorgen over de grote dag. Joost haalt zijn schouders op. „Wie gaat er nu van uit dat zo’n stroomstoring langer dan een dag duurt?”

Ilse, tot haar huwelijksdag nog wonend bij haar ouders in het eveneens getroffen Nieuwaal, merkte het eerst dat hun trouwdag wel eens anders zou kunnen verlopen dan gepland. „Ik werd vrijdagochtend wakker: het was donker en koud. Je trouwdag. Ja, dan denk je wel even: wat nu?”

Diezelfde gedachte had intussen de trouwambtenaar van de gemeente Zaltbommel, Dirk Bassa. Vanaf ’s morgens vroeg pleegden hij en de ceremoniemeester de nodige telefoontjes. Voor het bruidspaar bleek een alternatieve trouwlocatie voorhanden: het nieuwe gemeentehuis van Zaltbommel. „Maar dat wilden we dus echt niet”, zegt Joost resoluut. „Dat is een blokkendoos. We wilden juist in het oude raadhuis trouwen, onder meer vanwege de uitstraling die de trap heeft.”

Toch schreed het bruidspaar op het moment suprême niet de befaamde trap op: de automatische deuren bovenaan weigerden dienst als gevolg van de stroomstoring. Via een gang, verlicht door tientallen kaarsen, belandde het stel alsnog in de trouwzaal. Daar klonk zelfs de vurig gewenste muziek bij binnenkomst: de oplettende ceremoniemeester had een cd-speler op batterijen meegenomen. Ilse, beteuterd: „Maar ik heb er door de spanning van dat moment helemaal niets van gehoord.”

In de loop van de vrijdagavond floepten de lichten in Rivierenland weer aan, tot grote opluchting van het bruidspaar, dat intussen feest vierde buiten het getroffen gebied. „Een vriend is toen nog gauw de wc-pot op gaan hangen”, lacht Joost. Hij wijst om zich heen. „Daar waren we niet meer aan toegekomen. Door de stroomstoring hebben we de laatste klussen niet af kunnen maken.”

In de vensterbank ligt een fors bloemstuk, van de gemeente Zaltbommel. „Om de kou een beetje te verzachten”, staat erop. Maar was het, achteraf gezien, eigenlijk ook niet best leuk? Ilse aarzelt. „Ik had me onze trouwdag toch anders voorgesteld. Liever had ik gewoon stroom gehad.” Haar man is het er niet mee eens. Enthousiast: „Dit vergeten we nooit meer. Wie kan nu vertellen dat-ie zonder stroom is getrouwd?”