Een medestaflid van een Daniëlkamp vertelde Treurniet een tijdje geleden van het bestaan van de Stichting Ambulance Wens. „Dat is echt iets voor jou”, verzekerde ze de Stolwijker. Gezien zijn jarenlange ervaring als ambulanceverpleegkundige hoefde de net gepensioneerde docent van het Driestar College in Gouda daar niet lang over na te denken. Hij meldde zich aan en inmiddels draait hij volop mee in het team van zo’n honderd vrijwilligers.Treurniet vindt het erg fijn dat de vrijwilligers zelf mogen aangeven welke rit ze voor hun rekening willen nemen. „Gezien mijn christelijke achtergrond kan ik lang niet alles aanpakken, zoals iemand rijden naar een voetbalstadion of popconcert. Maar er zijn veel wensen bij waar ik geen moeite mee heb. Dan denk ik bijvoorbeeld aan iemand die nog graag de trouwdienst van zijn kleinkind wil bijwonen, of afscheid wil nemen van een familielid.”

De eerste rit die de Stolwijker uitvoerde, was met een oude vrouw die in een hospice verbleef. Ze wilde nog graag een keertje het huis zien waar ze jarenlang had gewoond. „Bij elkaar heeft de rit twee uur geduurd. Het doorbrak voor de vrouw even het patroon om de hele dag alleen maar met haar ziekte te worden geconfronteerd. We zijn ook nog even langs het huis van haar zoon gereden. Het was grandioos, al zeg ik dat met dubbele gevoelens.”

De tweede keer dat Treurniet in actie mocht komen, was om een echtpaar naar het huis van een van hun kinderen te rijden. „Het tweetal was 49 jaar getrouwd en de dokter had duidelijk aangegeven dat ze het 50-jarige jubileum niet meer zouden halen. Het was onmogelijk om met het hele gezin in het ouderlijk huis bij elkaar te komen. Het huis van een zoon was groot genoeg, dus hebben we het echtpaar met de ambulance daarheen gebracht.”

Kopje koffie
Onderweg is de ambulanceverpleegkundige met de chauffeur nog gestopt bij een AC-restaurant om een kopje koffie te drinken. „We hebben de brancard naar binnen gereden en zijn met z’n vieren aan een tafeltje gaan zitten. Het echtpaar genoot er zichtbaar van. Het personeel van het restaurant waardeerde het zo, dat ze de consumpties niet in rekening hebben gebracht.”

Treurniet geeft duidelijk aan dat de stichting ook wensen uitvoert waar hij Bijbels gezien moeite mee heeft. „Maar dat is voor mij geen reden om me van de stichting afzijdig te houden. Ik weet dat de gereformeerde gezindte voorzichtig is waar het gaat om het organiseren van bepaalde activiteiten in de laatste levensfase van iemand. Ik ben ook voorzichtig, maar krijg binnen de stichting alle vrijheid om die wensen uit te voeren waar ik geen moeite mee heb. Zo hoef ik mijn principes geen geweld aan te doen, maar kan wel iets betekenen voor mensen in hun laatste levensfase.”

Het is volgens de Stolwijker niet alleen voor terminale patiënten goed om een laatste wens in vervulling te zien gaan, maar is dat het ook voor de nabestaanden. „Juist op zulke momenten als waarvoor wij worden ingeschakeld, maken mensen veel foto’s. Als ze dan later terugkijken op zo’n dag, zeggen ze tegen elkaar: „Kijk eens hoe pa ervan genoot dat hij nog bij die trouwdienst kon zijn.” Dat zijn kostbare herinneringen.”

Als vrijwilliger bij de stichting wordt Treurniet nadrukkelijk geconfronteerd met de dood. „Het gebeurt regelmatig dat ik me inschrijf voor het uitvoeren van een bepaalde wens, als even later een mailtje komt dat de persoon om wie het ging inmiddels al is overleden.”

Tragisch noemt de vrijwilliger het voorval dat hij een oude terminale man naar zijn eveneens terminale zoon zou brengen, zodat ze afscheid van elkaar konden nemen. „Op de bewuste dag belde de verpleging dat de man zich zo overstuur had gemaakt, dat het beter was om het afscheid niet door te laten gaan. Dat doet zeer.”

Treurniet hoopt dat ook mensen uit de gereformeerde gezindte met een gepaste laatste wens die kenbaar zullen maken bij de stichting. „Uiteraard kan daarbij worden aangegeven dat het fijn zou zijn als er een vrijwilliger met een christelijke achtergrond meegaat. Dat geeft juist in zulke omstandigheden iets extra’s.”