EO-directeur H. Hagoort denkt dat het aan de tand voelen van jongeren voor, tijdens en na de periode van onthouding zijn leden niet tegen de borst stuit. „Als je buiten de modder in loopt, kom je wel eens met vieze schoenen thuis.”De Boxmeerse Bregje komt in ”40 dagen zonder seks” in beeld, evenals „korpsbal” Michael uit Delft. Deerniswekkend is hun beider relaas, dat weinig verhult. Als zij verschijnt, ronkt de commentaarstem: „Bregje is een echte Boxmeerse en ze houdt van seks. Het bezorgt haar een slechte naam: sletje.”

Die naam doet ze volop eer aan, aldus het onzeker ogende pubermeisje. De Boxmeerse jongens zijn welkom, beperkingen zijn er nauwelijks of niet. Nog concreter is Michael. Hij stevent in elke kroeg die hij betreedt direct op meisjes af, met als ultiem doel zich samen terug te trekken op het toilet voor een seksueel avontuur.

Met nog vijf anderen werd het tweetal geselecteerd uit 150 serieuze gegadigden voor deelname aan de serie. Ze onderwerpen zich aan een veertigdaagse periode van onthouding, iets waarmee ze volgens de EO voor zichzelf de mogelijkheid creëren „om van een afstandje te kijken naar de plek die seks in hun leven inneemt. Is dit wat ze willen? Of vinden ze het moeilijk om zichzelf echt aan anderen te laten zien?”

Het relaas van Bregje krijgt een emotioneel vervolg. Gezeten bij de persoonlijkheidstrainer die in de serie aan het woord komt, laat ze haar tranen de vrije loop. De vele seksuele contacten die ze heeft, maken haar niet gelukkig. Jongens toelaten tot haar innerlijk is er niet bij. „Ik ben bang als mensen dichtbij komen, misschien stel ik hen teleur.”

Nadat Michael zijn visie op seksualiteit heeft ontvouwd, ziet de kijker hem in trance ronddwalen op een begraafplaats, rond de grafsteen van zijn vader die zichzelf van het leven beroofde. Na gesprekken met een seksuologe daagt bij hem het inzicht dat zijn seksuele escapades slechts een functie hebben: het verdoven van de pijn en het verdriet.

„Het kan anders en beter”, is volgens EO-baas Hagoort de boodschap van de serie. Vooral dat maakt het programma, zo vindt hij, „typisch EO. Wij zijn de omroep van het goede nieuws. Liefde en trouw zijn goed nieuws in een samenleving die verhardt en verkilt.”

Als het voorproefje van het programma is getoond, komen de kritische vragen. Krijgen de jongeren in de serie de Bijbelse visie op seksualiteit en relatievorming expliciet mee? En waarom zitten er geen christenen onder de zeven deelnemers? „Na de laatste selectie bleven er nu eenmaal alleen niet-christenen over, maar in een vervolgserie kan dat weer anders zijn”, verduidelijkt Hagoort. En wat die eerste vraag betreft: de boodschap van de serie is dat liefde en trouw een samenleving kunnen veranderen. Als dat niet voluit het vertrouwde EO-geluid is.

Eindigt elke aflevering met een passage waarin de jongere over zijn of haar losbandigheid spijt betuigt? Presentator A. Boomsma schiet in de lach. „Dat zou verdacht zijn, hè?” Geruststellend: „Er doet één meisje mee dat na afloop concludeert: Zo’n periode van onthouding is eens, maar nooit weer.”