Het miezert in de straten van het Veluwse Ermelo. Toch gaat Marjan Brouwer-Pluim, collectant voor het Diabetes Fonds, op pad. Haar twee zoontjes Joram (8) en Casper (4) mogen mee. Joram draagt een tas met folders, Casper de collectebus. „Wel zo gezellig, hè.”Volgens coördinator Els van Hensbergen van het Diabetes Fonds zijn mensen als Brouwer voor de patiëntenvereniging goud waard. „Mensen in de benen krijgen valt in plaatsen als Ermelo, Kootwijk, Kootwijkerbroek, Uddel, Stroe of Harderwijk niet mee.” Haar oproep in het Uddelse blaadje De Band, vorige maand, veranderde daar niets aan. „Nul komma nul reactie”, stelt Van Hensbergen gelaten vast.

De inwoonster van Soest is al 26 jaar patiënt. Haar inzet voor het Diabetes Fond heeft daar zeker mee te maken, zegt ze. „Het raakt mij als ik al die kinderen met een spuit zie rondlopen. We moeten verdergaan met onderzoek, het moet de wereld uit.”

Met onderzoek doelt Van Hensbergen vooral op onderzoek naar diabetes type 1. „Type 2 heeft voor een belangrijk deel te maken met overgewicht, ongezonde voeding en te weinig bewegen. Bij type 1 spelen onder andere erfelijke factoren een rol.” De aandoening tast de afweermechanismen aan, zegt Van Hensbergen uit eigen ervaring. „Mijn ogen en gewrichten gaan achteruit, de nieren zijn gelukkig nog goed.”

Bij het eerste adres waar Marjan Brouwer aanbelt, is het direct raak. Een vijftiger doet open. „Heeft u nog wat over voor het Diabetes Fonds?” „Natuurlijk”, is het antwoord van R. van Domburg Scipio, „ik ben zelf diabetespatiënt.” Vijf euro verdwijnt in de collectebus.

Van Domburg Scipio herkent het probleem dat er moeilijk aan collectanten is te komen. „Mijn vrouw en ik collecteren al meer dan dertig jaar voor het Koningin Wilhelmina Fonds. Het is heel erg moeilijk om aan collectanten te komen die het zo lang volhouden. Mensen hebben steeds minder tijd.”

„Een beetje uit de tijd”, vindt de volgende bewoner collecteren. „Maar blijkbaar heeft het nog steeds zin, anders zouden jullie er niet op uittrekken.” Inderdaad, bij de meeste huizen verdwijnt er wel wat geld in de collectebus. Het varieert van een enkel muntstukje bij een oud vrouwtje tot een briefje van tien bij een man met een enorme bouvier. Bij huizen waar niemand thuis is, stopt Brouwer een folder in de bus met een acceptgiro eraan.

De motivatie om zich in te zetten voor het Diabetes Fonds is voor Brouwer, zelf patiënt, eenvoudig. „Voor een suikerpatiënt kan het krijgen van kinderen allerlei complicaties met zich meebrengen. Door de begeleiding van het Diabetes Fonds is dat bij mij allemaal erg meegevallen. Ik kreeg deze twee ondeugende jongens mede dankzij wetenschappelijk onderzoek van het fonds.”

De door Van Hensbergen beschreven zoektocht naar collectanten komt haar bekend voor. „Als we in heel Ermelo zouden willen collecteren, zouden we 130 mensen nodig hebben. Op dit moment zijn er tachtig en daarmee zijn we al heel blij.”

Redenen waarom mensen stoppen met collecteren zijn volgens Brouwer de hoge leeftijd of het feit dat ze het al zo vaak hebben gedaan. „Er zijn er ook die al voor een ander goed doel lopen of eenmalig verstek laten gaan.”

Els van Hensbergen denkt dat ook de wintertijd, die vrijwel standaard in het weekend voor de collecteweek van kracht wordt, effect heeft. „Bij sommigen is het animo om te collecteren beslist minder omdat het om vijf uur al pikkedonker is.”

In Uddel haakten de week voor de collecte weer drie trouwe collectanten af. Van Hensbergen: „Ik had de bussen al rondgebracht, maar ze kwamen ze terugbrengen.” De reden: de sticker op de bussen kondigde aan dat de collecte op zondag begon. Van Hensbergen: „Ik heb gepraat als Brugman om duidelijk te maken dat dat alleen op papier zo is. Niemand in Uddel gaat op zondag lopen. Het mocht niet baten, ik ben er weer drie kwijt.”