Muheshwarachari vertelt dat hij en de andere dorpsbewoners het tot enkele jaren terug erg arm hadden. Dankzij kleine leningen die zij hebben kunnen afsluiten, is het leven in Srinivasanagar nu een stuk beter. Er kwamen waterbassins, waardoor de gewassen die zij op de hellingen rond het dorp verbouwen ook in droge tijden kunnen worden bewaterd. Verder is het dorp sinds enige tijd voorzien van goede toiletten. Voor elk huishouden één.Koningin Beatrix, prins Willem-Alexander en prinses Máxima luisteren met interesse naar de verhalen van de inwoners. Dat hun schoenen vuil worden, deert hen niet. Dit is echt India. In dit dorp zijn veranderingen in de goede zin gaande.

Het anders zo stille dorpje is nu overspoeld door politiemannen, beveiligers, persmensen en een flinke delegatie, maar dat hindert de dorpelingen niet. Ze laten graag iets zien van het succes dat zij boeken.

Ze geven de koningin een warm welkom: mooie zandtekeningen op de grond, een versierde os, een spandoek met een welkomsttekst en een foto van de vorstin. Vol respect begroeten ze haar: de handen met de palmen tegen elkaar voor hun gezicht en met een kleine buiging. De prachtige, bontgekleurde gewaden -ze zien er duur uit, maar kosten op de markt maar een paar euro- geven het geheel een feestelijk aanzien.

Verder is het dorpje -zo’n tien huizen- nog arm: rietmatten en golfplaten als dak, weinig verharding en rondscharrelend vee tussen de huizen en de palmbomen. Engels spreken de inwoners amper. Een tolk vertaalt.

De koningin kijkt belangstellend naar het werk van een zijdeweefster. Prinses Máxima houdt een cocon bij het oor van haar man om hem de zijderups te laten horen.

Na een halfuurtje is het gezelschap weer aan het begin van het dorp. Bij de waterpomp praten ze nog even na. De Srinivasanagarers krioelen om de bijzondere gasten heen. „Niet duwen, niet duwen”, zegt de prins vriendelijk. De achterste rijen slaat hij niet over.

Dan verlaat de lange stoet het dorp, op weg naar de twee helikopters die de koningin en haar gevolg weer naar miljoenenstad Bangalore zullen brengen. Daar wacht straks de Nederlandse gemeenschap in Zuid-India op ’haar’ koningin voor een ontmoeting.

De busjes, jeeps en politiewagens hobbelen terug naar de helilandingsplaatsen die speciaal voor de gelegenheid tussen de akkers zijn aangelegd. De twee grote wentelwieken van de Indiase luchtmacht staan al klaar. Langs de rand van het terrein staan honderden mensen. Ze zijn uit de omliggende dorpjes hier naartoe gelopen om dit bijzondere schouwspel te zien. Wanneer landen er nu twee imposante helikopters zo dichtbij en stapt er ook nog eens een koningin in? Statig stijgen de toestellen op. In de ene koningin Beatrix en een paar hovelingen, in de andere het prinselijk paar en zijn gevolg.

Ongeveer drie uur eer was de koningin er geland. Ze ging toen eerst naar het naastgelegen Myrada Trainingscentrum. Van daaruit worden in tal van dorpen in de wijde omtrek lessen gegeven en zogeheten zelfhelpgroepen opgezet. Dorpsbewoners pakken dan met elkaar en alleen met wat ondersteuning van Myrada en kleine leningen water- en milieuproblemen aan. Een succesvol model dat ervoor gezorgd heeft dat honderdduizenden mensen in Zuid-India niet meer onder de armoedegrens leven. Vooral kleine boeren en pachters profiteren ervan, zo legt projectleider P. Vijayakumar uit. „We hebben een duidelijke voorbeeldfunctie voor andere regio’s.”

Ook Vijayakumar is blij met de komst van de „zeer hoge gasten. Het is een erkenning van het belang van deze aanpak en voor de vrouwen die zich hier zo inzetten voor microfinanciering. Temeer omdat de prins en de prinses zulke belangrijke functies vervullen op het terrein van water en microfinanciering.”

Had Vijayakumar ooit eerder van koningin Beatrix, prins Willem-Alexander en prinses Máxima gehoord? „Nee, dat niet, maar ik ben trots dat wij hen vandaag hier mogen ontvangen.”