De straat waar het gezin tot eind vorige week woonde, oogt rustig. Het is een laan met voornamelijk eenvoudige twee-onder-een-kapwoningen. Op één adres staat de garagedeur wagenwijd open terwijl de bewoners niet thuis zijn. Wat auto’s en fietsers gaan door de straat. Een enkeling laat de hond uit.Op nummer 21 hangt vitrage voor de ramen. Het gezin Hayes is niet thuis. Gevlucht wegens discriminatie en intimidatie. Een jaar lang waren de moeder en haar kinderen doelwit van jongeren. Scheldwoorden en pesterijen maakten hun het leven moeilijk. Afgelopen week was de maat vol. Een jongere reed met zijn scooter in op een van de dochters van het gezin. Ze kwam met de schrik vrij, maar het gezin wilde meteen onderduiken. Er zijn nog geen verdachten opgepakt, maar vermoedelijk zijn de daders hangjongeren uit de buurt.

Aan de voordeur hangt een bosje bloemen met daarop een bemoedigende tekst, geschreven door een bewoner van Waspik. Naast de deur staat een verregende stapel reclamefolders van meer dan een meter hoog. De kans dat de bewoners die nog zullen rondbrengen, is minimaal.

Opmerkelijk is dat de buurt nooit iets merkte van de onrust. Buurman A. Smits vernam afgelopen weekeinde uit de krant dat zijn directe buren waren gevlucht. „Ik ben een week op vakantie geweest en heb dus niets gemerkt. In de krant las ik over onrust in Waspik. Toen ik verder keek, bleek het om de buren te gaan. Ik ben compleet verbaasd.” Smits had een goed contact met het gezin Hayes. „Als ik in de tuin stond, maakten we wel eens een praatje. Maar echt veel zeiden we niet. Zij spraken vooral Engels; de kinderen kenden wel wat Nederlands. Het gezin is een aantal jaren geleden vanuit Liberia via Ghana naar Nederland gevlucht.” Smits zegt dat hij goede buren had aan de Hayesen. „Wat mij betreft mogen ze zo weer terugkomen.”

Een overbuurvrouw, die 50 meter verderop woont, vernam het nieuws nog later dan Smits. „Ik zag het dinsdagavond op tv. Ik kende de mensen niet echt en ik heb die vrouw misschien maar één keer gezien.”

Vlak in de buurt van het huis van het gezin Hayes loopt de vijftienjarige Nienke van Kapel. Ze bezorgt folders en heeft zojuist ook een stapeltje bij Hayes in de bus gedaan. Ze kijkt op van het bericht dat het gezin al vertrokken is. „Ik wist wel dat er wat aan de hand was. Een van de kinderen zat op de basisschool van mijn broertje. Jongeren hebben een keer de moeder van het gezin uitgescholden.”

Nienke denkt dat hangjongeren achter de treiterijen zitten. „Ze doen heel racistisch. Je kunt niets tegen hen beginnen. Voor je het weet keren ze zich tegen je.”