Holleeder heeft groot belang bij het onderuithalen van Endstra, hij is dé basis van de strafzaak. Met de ”keukentapes” hoopte hij daarvoor een wapen in handen te hebben. Hij schoot zichzelf er echter mee in de voet.Holleeder had de twee uur op een cd-rom laten zetten. Het gaat om opnamen die heimelijk zijn gemaakt in de keuken van het kantoor van de in 2004 vermoorde Endstra. Die liet volgens Holleeder steevast een in de kelder van het pand opgesteld opnameapparaat meelopen met elk, volgens Holleeder vaak dubieus, gesprek dat in de keuken werd gevoerd.

De selectie van Holleeder bevatte gesprekken tussen Endstra en de Haagse vastgoedhandelaar Harry Pen. Het tv-programma NOVA zond daarvan maandag al enkele fragmenten uit.

Verslaggevers van het programma zouden ruim vijftig uur met dit gespreksmateriaal in hun bezit hebben. Dat hebben zij via Holleeder verkregen, erkende deze gisteren ter zitting. Officier van justitie mr. J. Plooy wilde al het materiaal van Holleeder overhandigd krijgen, om het te kunnen onderzoeken. Holleeder is daartoe geenszins bereid. Hij had wel „een beetje spijt” van zijn mediaoffensief.

De rechtbank volgde bij de afwijzing van Holleeders verzoek voor een groot deel de redenering van Plooy. Waarom zouden deze twee uur representatief zijn, vroeg voorzitter mr. R. Verpalen zich hardop af. Waarom heeft Holleeder deze twee uur geselecteerd? Wat staat er op de overige 48 uur? Te veel onbeantwoorde vragen om het materiaal tot het strafproces toe te laten, luidde het oordeel van de rechtbank.

Evenals het openbaar ministerie is de rechtbank er overigens niet van overtuigd dat de opnamen op initiatief van Endstra zijn gemaakt. Het zou ook kunnen dat Holleeder de apparatuur heeft geïnstalleerd om op die manier zijn slachtoffer Endstra nog steviger in zijn greep te krijgen.

Gisteren verscheen Endstra’s ex-geliefde Anita Schuts als belangstellende in de rechtszaal. Raadsman Kuijpers maakte daartegen bezwaar, omdat Schuts, in het vooronderzoek gehoord als getuige, mogelijk nogmaals als zodanig moet worden gehoord. De rechtbank deelde die mening en vond dat Schuts de zaal moest verlaten. Daar stak Holleeder hoogstpersoonlijk een stokje voor. „Ik vind niet dat die vrouw weg moet.” Schuts mocht vervolgens blijven. Later op de dag zei Holleeder dat deze tegengestelde visie van hemzelf enerzijds en zijn advocaat anderzijds niets te betekenen had. Van onenigheid was „pertinent” geen sprake.

De rechtbank besteedde de middag aan het vervolg van het getuigenverhoor van Bram Zeegers, voormalig advocaat en jarenlang vertrouwensman van Endstra. Het meest interessant werd deze sessie toen Holleeder zelf vragen mocht stellen. Hij had eigenlijk maar één vraag: waarom is er nooit iemand, Zeegers incluis, naar hem toegekomen om hem te vragen wat er aan de hand was met de op zijn ondergang afstevenende Endstra?

„Wij kennen elkaar goed”, aldus Holleeder tegen Zeegers. „We hebben nooit ruzie gehad, er is nooit iets gebeurd. Dan is het toch normaal dat je naar iemand toegaat en vraagt: Wat is hier aan de hand? Je hebt wel een verklaring afgelegd, maar je hebt mij nooit gevraagd: Hoe zit het nou?”

Zeegers antwoordde dat hij niet in die positie verkeerde. „Wij hadden geen rechtstreekse contacten, wij zijn geen vrienden geweest. Ik weet ook niet of jij Wim hebt vermoord.” Op die laatste woorden reageerde Holleeder nauwelijks hoorbaar: „Dat heb ik ook niet.”