„Vertel ons verhaal!” schreeuwt Moira naar mij en die zin hoor ik nog steeds in mijn hoofd. Moira woont met haar man en kinderen in Netiv Hasara, een mooi dorpje in de kuststreek van Israël. Ze heeft een schitterend huis en veel vrienden in het dorp. Maar het leven hier is niet zo makkelijk als je op het eerste gezicht zou zeggen.Terwijl je buiten koffie zit te drinken op het terras, zie je een hoge muur met kleurige ramen erop geschilderd. Dat is dé muur; de muur die sinds twee jaar Gaza van Israël scheidt. Tot 2005 waren er in de Gazastrook zowel Arabische als Israëlische dorpen. Medio 2005 heeft Israël alle Israëlische dorpen in de Gazastrook ontruimd. Door de Palestijnen een eigen gebied te geven, hoopte het dat er eindelijk vrede zou komen. Maar niets is minder waar. De situatie in Gaza is compleet uit de hand gelopen; er heerst op dit moment een burgeroorlog en terroristische groeperingen met extremistische opvattingen beheersen er nu het straatbeeld.

Schuilkelder
In Gaza is Hamas op dit moment de sterkste groepering. Hamas staat bekend om zijn haat tegen Joden. En dat betekent terreur! Iedere dag worden er vanuit Gaza meerdere bomaanslagen gepleegd op de Israëlische dorpen die om Gaza heen liggen. Het enige doel hierbij is zo veel mogelijk Israëlische slachtoffers maken. Israëliërs die tot voor kort in vrede samenwoonden met hun Palestijnse buren zijn plotseling gedwongen om een paar keer per dag te vluchtten in hun schuilkelders. Een paar keer per dag gaat het alarm, en dan moet onmiddellijk alles aan de kant gegooid worden, want er zijn maar twaalf seconden om naar de schuilkelder te rennen.

Eenmaal in de schuilkelder begint het wachten op de klap. Als het een hard dreunend gebrom is, dan is het ver weg, maar als het een oorverdovend kabaal is, dan is het vlakbij. En dan komen de vragen. Waar is de bom gevallen? Is er iemand of iets geraakt? Bijna ieder huis in Netiv Hasara is al een keer getroffen door de bommenregen uit Gaza en in sommige gevallen zijn de inwoners daardoor gewond geraakt of zelfs gedood.

De mensen in deze omgeving zijn ondertussen radeloos. De constante terreur en spanning maken het leven in deze streek zwaar. Hun huizen verkopen is moeilijk en ze willen ook niet opgeven, niet zolang hun buren en vrienden nog blijven. Maar het meest lijden waarschijnlijk de kinderen uit deze omgeving. Zij zijn bang; bang voor het alarm, bang voor de bommen, bang om buiten te spelen. Speciaal voor hen is het indringende alarmsignaal vervangen door het omroepen van het zinnetje: „Code rood.”

Om de Israëlische dorpen om Gaza heen te beschermen, is er een muur gebouwd en er zijn diverse controleposten op de muur. Boven het gebied vliegen bijna continu een zeppelin en twee helikopters. Van hieruit wordt de activiteit in Gaza in de gaten gehouden en zodra men waarneemt dat er een bom afgevuurd gaat worden, worden de alarmsystemen in de omgeving geactiveerd en wordt er een vergeldingsactie ingezet. In tegenstelling tot Hamas schiet het leger niet in het wilde weg. Het zoekt welbewust doelwitten uit: leiders van de extremistische partijen of strategische punten. En zoals het er nu uitziet, zouden deze verzwegen dagelijkse terreuraanslagen nog wel eens heel lang kunnen aanhouden. Israël en de wereldpolitiek maken namelijk weinig aanstalten om een einde te maken aan deze aanslagen.

Stem
Moira is de moeder van mijn Israëlische vriendin Zohar. Het afgelopen jaar heb ik een paar keer bij hen gelogeerd. Ik heb ervaren hoe mooi, maar ook hoe angstig en gespannen het leven in de buurt van Gaza kan zijn. Terwijl we zitten te eten komt het gesprek op de Palestijnen en Moira schreeuwt naar mij: „Gebruik je stem! Laat mensen horen hoe wij lijden. Wij hebben hier niet om gevraagd, wij willen dat het ophoudt. De hele wereld weet hoe de Palestijnen in Gaza lijden, maar niemand weet hoe het voor ons is, niemand weet dat wij dagelijks gebombardeerd worden. Gebruik je stem, vertel ons verhaal!”

De auteur bezocht recent Israël.