Met een gangetje van 70 kilometer per uur rijdt Reindl op 8 januari 1990 van haar werk in Utrecht naar haar huis in Hoofddorp. In de bocht van de A2 naar de A9 richting Amstelveen is op de andere rijbaan een kettingbotsing ontstaan. Er is alleen blikschade, de politie is aanwezig.Een oververmoeide, Poolse vrachtwagenchauffeur schrikt van de blauwe zwaailichten en gaat vol in de remmen. Zijn 19 ton zware combinatie begint te slingeren, neemt 150 meter vangrail mee en belandt op de andere rijbaan. Boven op de Citroën BX van Reindl. De brandweer weet de Hoofddorpse uit het totaal vernielde wrak te bevrijden. Meer dood dan levend wordt ze naar het Academisch Medisch Centrum in Amsterdam gebracht.

De vrouw blijkt een „totale botbreuk” te hebben opgelopen. Dat wil zeggen dat al haar vitale botten zijn gebroken. De linkerarm, de rechterknie en de linkerenkel zijn verbrijzeld. Zij heeft hersenletsel en haar lever is gescheurd.

Reindl wordt direct geopereerd: elf uur lang. Nog 25 operaties zullen volgen. Reindl: „Niemand had gedacht dat ik dit zou overleven, maar uiteindelijk heb ik aan het ongeluk geen schadelijke gevolgen overgehouden.”

Wel is ze twee jaar uit de running. In de tijd gaat het automatiseringsbedrijf waar Reindl een managementfunctie had failliet. Kans op een nieuwe baan in die sector heeft ze niet, want de snelle ICT-ontwikkelingen heeft ze niet kunnen bijhouden. Noodgedwongen begint ze na maanden solliciteren weer met haar oude vak: doceren. Reindl geeft nu wiskunde op het Luzac College in Haarlem en Amsterdam.

Pas na 6,5 jaar procederen krijgt de docente de schadevergoeding van 600.000 gulden waar ze recht op heeft. De schuldvraag is helder: De politie heeft het ongeluk zien gebeuren. Er rijst echter een felle discussie tussen Reindls letselschadeadvocaat en het bureau dat de belangen van de Pool behartigt. Het bureau beweert dat Reindl haar baan ook kwijt zou zijn geraakt als ze geen ongeluk had gekregen. Reindl: „Dat is niet eerlijk, want mijn collega’s zagen het faillissement aankomen en konden op tijd solliciteren. Bovendien bleven zij wél op de hoogte van de ICT-ontwikkelingen en konden ze daardoor makkelijker bij een ander bedrijf aan de slag.”

Reindl adviseert iedereen die gewond is geraakt bij een ongeluk zo snel mogelijk hulp te zoeken. „Hulp bij het aanpassen van je huis, of bij het vinden van een baan, maar zoek vooral ook juridische bijstand. Als emotionele leek leg je het af tegen professionele verzekeringsbedrijven, die het allemaal heel zakelijk bekijken.”

Wat Reindl na alle rompslomp het meest dwars zit is dat de Poolse chauffeur nooit iets van zich heeft laten horen. Geen bloemetje, geen kaartje, niets.” Aan de andere kant heeft ze ook wel begrip voor de Pool. „Hij had vijftien uur achter het stuur gezeten om maar zo veel mogelijk te verdienen voor zijn arme gezinnetje.”

Na alle ellende kan Reindl ook wel positieve punten zien van het ongeluk en de bijbehorende nasleep. „Mijn leven stond op z’n kop, maar daardoor ben ik veel dingen anders gaan bekijken. Ik waardeer het meer als iemand eens aardig tegen je doet. Als een verpleegkundig nóg een stapje harder loopt om je te verwennen. Achteraf zeg ik: Het is goed voor me geweest, maar ik weet niet of ik dat ook had kunnen zeggen als ik in een rolstoel was beland.”