Op het parkeerterrein bij scheepsbouwer IHC in Kinderdijk, donderdag, 8.00 uur. Christiaan haalt de rolstoel uit de auto van zijn ouders, die hem hier hebben gebracht. De 31-jarige Voorthuizenaar klimt erin, hangt zijn rugzak om de leuning en begint aan de 40 kilometer die op het programma staan.Het eerste stuk gaat over de smalle dijk van de Lek. Auto’s wachten geduldig tot ze de rolstoeler kunnen passeren. Na een paar honderd meter wijst het bordje van de Stedenroute -zoals de tocht heet- naar rechts, richting de molens van Kinderdijk. Met een flinke vaart suist Christiaan de dijk af. De eerste kilometer zit erop.

Het is de zevende keer dat Christiaan in zijn rolstoel een sponsortocht maakt. Het begon allemaal in 2000, toen hij op een christelijk festival een filmpje zag over het werk van stichting De Brug in Kosovo. Deze organisatie helpt oorlogsweduwen en -wezen in de voormalige Joegoslavische provincie. Na de oorlog in 1999 waren er in één klap meer dan 80.000 kinderen vaderloos of wees en tienduizenden vrouwen weduwe. Christiaan was geraakt door de beelden en besloot een sponsorrit te rijden.

In 2000 legde hij 30 kilometer af in zijn rolstoel. In 2001 reisde hij zelf af naar Kosovo om te kijken waar hij het allemaal voor deed. „De weduwen en hun kinderen leven in armoedige omstandigheden”, zo vertelt de Voorthuizenaar al rijdend. „Het is daar nog echt een mannencultuur; de mannen verdienen het geld, voor de vrouwen is er geen werk. De Brug zet nu projecten op waarbij de vrouwen stroopwafels en champignons verkopen.”

In de jaren na zijn reis heeft Christiaan elk jaar nog een sponsorrit gereden. In 2004 legde hij de grootste afstand af: hij reed de 400 kilometer lange Zuiderzeeroute. Lachend: „Hiermee kreeg ik ook het meeste sponsorgeld: 6300 euro.” Met de zes voorgaande ritten haalde Christiaan in totaal 23.000 euro op. „Ik moet het vooral hebben van particulieren. Ik heb wel eens bedrijven aangeschreven, maar dat leverde maar één reactie op. Veel mensen die ik spreek, willen mij ook sponsoren. Of ze lezen over mijn actie in de krant en maken dan geld over.” Het bedrag dat Christiaan met deze rit ophaalt, wordt verdubbeld door de Nationale Commissie voor Internationale Samenwerking en Duurzame ontwikkeling (NCDO) en Wilde Ganzen, onderdeel van de Interkerkelijke Omroep Nederland (IKON).

Ondertussen is Christiaan de negentien molens van Kinderdijk gepasseerd. Een steile brug rijst op. De rolstoeler heeft even geen tijd om te praten, want hij moet een aanloop nemen. „Normaal gesproken rijd ik 7 kilometer per uur, maar als ik zit te praten gaat daar energie en dus snelheid mee verloren.” Christiaans handen gaan nu razendsnel over zijn wielen. Met een flink vaartje rolt hij de brug op. Bij het laatste stuk is de snelheid eruit en komt het aan op pure spierkracht. „Vooral mijn schouders krijgen tijdens de rit veel te verduren. ’s Avonds moeten ze echt even gemasseerd en losgemaakt worden, anders heb ik de volgende dag spierpijn.”

Christiaan is geboren met ADCA, een ziekte in de kleine hersenen. Daardoor functioneren zijn spieren niet goed en zijn heel langzaam zijn heupen naar binnen gegroeid. Op 14-jarige leeftijd is hij hiervoor geopereerd. Na de operatie is zijn evenwichtsgevoel niet goed teruggekomen, zodat hij in een rolstoel terechtkwam.

Tijdens de twee weken durende tocht van Amsterdam naar Brussel overnacht Christiaan bij gastgezinnen. In januari begon hij al met zoeken naar zulke slaapplaatsen. Toen lagen er ook al folders klaar om sponsors over de brug te krijgen. In april begon de sportieveling intensief te trainen door elke week een stevige rit te rollen.

De Voorthuizenaar hoopt jaarlijks een rit te rijden. Zelfs voor zijn jubileumrit -over drie jaar- heeft hij al een route uitgekozen. „Ik wil de Noordzeeroute en de Waddenroute achter elkaar rijden. Dat is van het puntje van Zeeland naar het puntje van Groningen, 800 kilometer in totaal.”

Momenten dat hij het niet meer ziet zitten, zijn er volgens Christiaan niet. „Ik weet waar ik voor rij. Dat houd ik steeds voor ogen.”