Volgens het wetsvoorstel moest de minister van Justitie de bevoegdheid krijgen om tbs met dwangverpleging te beëindigen, zodat de vreemdelingen kunnen worden uitgezet naar het land van herkomst.Voorafgaande aan de terugkeer moeten met zo’n land wel afspraken zijn gemaakt over de opname in een psychiatrische kliniek of een andere voorziening die erop gericht is de stoornis van betrokkene te verminderen. De tbs wordt alleen beëindigd als de vreemdeling niet meer naar Nederland terugkeert.

Het systeem van terbeschikkingstelling moet de samenleving beschermen tegen psychisch zieke mensen die een ernstig misdrijf hebben gepleegd en bij wie de kans op herhaling groot is. Terugkeer in de samenleving is het uiteindelijke doel. Verlof is een wezenlijk onderdeel van het stelsel, omdat het laat zien hoe een tbs’er met zijn toegenomen vrijheid omgaat.

De status van ongewenste vreemdelingen vormt volgens het kabinet echter een obstakel voor behandeling, omdat er geen sprake zal zijn van terugkeer in de Nederlandse samenleving. Daardoor komen ze ook niet in aanmerking voor resocialisatie via verlof, waardoor de behandeling bij deze vreemdelingen nooit klaar is en ze dus meestal in de inrichtingen blijven. Taal- en cultuurverschillen maken de behandeling bovendien moeilijker.

Nederland kan de uitvoering van straffen overdragen aan het land van herkomst, maar in de praktijk levert ook dat problemen op. Zo kennen de meeste landen geen strafrechtelijke maatregel die op tbs lijkt. Ook is er niet altijd een verdrag met het herkomstland gesloten. Het wetsvoorstel dat een en ander moet oplossen, is voor advies naar de Raad van State gestuurd.