Welnu, waartegen de tijdgeest anno 2007 bezwaar maakt, is glashelder. Hij heeft de grootst mogelijke moeite met de kleinste inperking van de seksuele vrijheid en het zelfbeschikkingsrecht van mensen. Hij protesteert heftig tegen elke vermeende aantasting van het gelijkheidsbeginsel. En daarom steigert een deel van het Nederlandse volk als het hoort van afspraken over trouwambtenaren, zondagsrust en abortus.Over dat laatste onderwerp pakte het Algemeen Dagblad, in navolging van andere media, deze week groot uit. Teneur van de berichtgeving: wat een onvoorstelbare misser van dit christelijke kabinet om adoptie te presenteren als een alternatief voor abortus.

Die twee dingen hebben, als we artsen, hulpverleners en tal van ervaringsdeskundigen mogen geloven, nagenoeg niets met elkaar te maken. Adoptie ís geen betere oplossing voor het probleem van een ongewenste zwangerschap dan abortus, betogen zij. Eerder het omgekeerde.

Het na de geboorte meteen afstaan van een kind, zoals dat in de jaren ’50 gebeurde, heeft zeker zulke traumatische gevolgen als abortus provocatus. Bovendien raakt dit trauma moeder én kind, stellen velen verontwaardigd. Het kind lijdt er zijn leven lang onder dat het door zijn moeder is afgestaan. En de moeder blijft jaar in jaar uit rondkijken of zij op straat wellicht haar eigen zoon of dochter tegenkomt.

Waar deze critici gelijk in hebben, is dat adoptie problematische kanten heeft. Waar ze ongelijk in hebben, is hun een-op-eenvergelijking tussen abortus en adoptie. Alsof dit vergelijkbare grootheden zouden zijn.

Adoptie is inderdaad geen alternatief voor abortus voor mensen die een embryo of een foetus slechts zien als een klompje cellen dat je zonder gewetenswroeging kunt laten weghalen. Wie er zo tegenaan kijkt, zal een allochtoon meisje dat ongewenst zwanger is de route van adoptie nooit adviseren. Het uitdragen van het kind neemt immers haar probleem, schande en verstoting door haar familie, niet weg. En abortus doet dat in het gunstigste geval wel.

Wie een embryo ziet als een in beginsel compleet mens, een door God gewild en geschapen mens, een mens die recht op leven heeft maar nog niet voor zichzelf kan opkomen, komt tot een andere visie. Voor hem is adoptie evenzeer verre van ideaal, maar toch altijd te verkiezen boven het doden van het kwetsbare en stemloze. Hij kiest, als er geen andere uitweg is, toch voor adoptie omdat die van twee kwaden de minst kwade is.

In een maatschappij waarin 90 procent van de burgers anders tegen het leven aankijkt, is adoptie in de praktijk inderdaad nauwelijks een alternatief. Bij het omlaag brengen van de abortuscijfers via deze weg valt in Nederland weinig winst te verwachten als het merendeel van de huisartsen niets ziet in het propageren van adoptie, als het merendeel van de ongewenst zwangeren al bij voorbaat vastbesloten is tot het laten uitvoeren van een abortus en als politiek verantwoordelijken weliswaar dingen hebben afgesproken in het regeerakkoord maar daar innerlijk toch niet achter staan.

Van dat laatste gaf staatssecretaris Bussemaker (Volksgezondheid) blijk toen zij een week geleden in NRC Handelsblad werd geïnterviewd door Elsbeth Etty. Als verantwoordelijk bewindsvrouw gaf de PvdA’er met zoveel woorden aan dat zij eigenlijk in het geheel niet van plan is actie te ondernemen om adoptie als alternatief voor abortus te gaan propageren. Het papier van een regeerakkoord is geduldig, maar de daarin opgenomen afspraken glijden christelijke politici blijkbaar gemakkelijk uit de handen wanneer de mensen die ze moeten uitvoeren, zich de gedachten achter die afspraken niet eigen hebben gemaakt.

Wat de ChristenUnie rest, is met de moed der wanhoop de coalitiepartners houden aan wat op schrift is gesteld. En verzwaard inzetten op het instrument van voorlichting.

Voorlichting om ongewenste zwangerschappen te voorkomen. En voorlichting over hoe een jonge aanstaande moeder zodanige hulp kan krijgen dat zij door de zwangerschap en het opvoeden van haar kind heen ziet. Onder het motto dat elke abortus die wordt voorkomen er één is.