Woensdag 28 juni 2006. Klaas de Boer is samen met een collega bezig met het plaatsen van een tuinhuisje aan de Tolweg in Appingedam. De scholier heeft sinds een paar weken zijn vmbo-examen afgerond en doet vakantiewerk bij Houtbouw Van der Veen, een bedrijf dat onder andere houten carports, schuren en dierverblijven plaatst.Een leuk klusje, vindt Klaas, die graag met zijn handen werkt. De taken zijn verdeeld, die ochtend. Collega Jan staat op een trap en bevestigt een luifel boven de deuropening. Klaas legt de laatste hand aan de betimmering. Hij heeft een plank nodig en wil onder zijn collega door het tuinhuisje binnenlopen. Per ongeluk raakt hij de schiethamer die Jan in zijn hand heeft. Onmiddellijk boort de spijker zich in zijn hoofd.

Klaas heeft niets door. Zijn collega daarentegen wel. Hij schrikt enorm en controleert gelijk het hoofd van Klaas. „Jan zei: Ik zie een kopje glinsteren. Je hebt een spijker in je hoofd”, vertelt Klaas.

De bewoonster van het huis waar het tweetal werkt, belt de ambulance. Enkele minuten later is Klaas op weg naar het Universitair Medisch Centrum Groningen. „Ik werd helemaal vastgezet en mocht niet meer bewegen. Dat was wel vreemd, want ik voelde niets. Er was zelfs een traumahelikopter opgeroepen. Dat is verplicht bij ernstige hoofdwonden. Toen ze zagen dat ik nergens last van had, gingen ze snel naar een volgende patiënt.”

Bij aankomst in het ziekenhuis gaat Klaas direct onder het mes. „Ik zei voor de grap: Trek ’m er maar uit met een klauwhamer. De artsen boorden twee gaatjes naast de spijker, omdat hij er anders niet uit wilde. Dat voelde een beetje als een drilboor. Daarna maakten ze een dakje. Dat tilden ze op. Vervolgens trokken ze de spijker er met een tang uit. Ik was plaatselijk verdoofd, dus ik heb alles gevolgd.”

De spijker was schuin het hoofd van Klaas ingegaan, richting zijn oogkas. „Als de spijker een paar millimeter verder was doorgedrongen, was ik blind geweest. Een wonder? Daar ben ik te nuchter voor. Ik noem het domweg geluk. Ik denk er verder niet over na. Gewoon doorgaan. Ik heb me altijd goed gevoeld. Waar is al die aandacht voor nodig?”

Na de operatie blijft de Friese scholier nog drie dagen in het ziekenhuis. „De artsen waren bang voor ontstekingen. Ik voelde me opperbest. Ik ergerde me meer aan het infuus dan dat ik last had van de wond.” Tijdens zijn verblijf wordt hij overspoeld met media-aandacht. „De pers kwam achter mijn mobiele nummer. Gelukkig was mijn batterij leeg. Kranten en radio stond ik in bed te woord. De artikelen heb ik later ingelijst.”

Anderhalve week na de gebeurtenis gaat Klaas weer aan het werk. „Behalve een litteken in mijn achterhoofd heb ik niets overgehouden aan het ongeluk. Wel bestaat er volgens de dokter nog een kans op een epileptische aanval. Vanwege de druk die er is geweest op de hersenen. Maar daar maak ik me nu nog geen zorgen over.”

Boos op zijn collega Jan is hij niet. „Hij deed het natuurlijk niet expres. Ik noem hem voor de grap wel eens: Jan de scherpschutter. Toen ik thuiszat, is hij op ziekenbezoek geweest. Dat vond ik erg aardig van hem.”

Heeft Klaas ooit overwogen te stoppen met het werk in de bouw? „Nooit. Uit onderzoek van de arbeidsinspectie bleek dat de schiethamer deugde. Aan mijn baas ligt het voorval dus niet. Het was gewoon een dom ongeval. In de bouw loop je risico’s. Ik leer op dit moment voor timmerman. Het is goed mogelijk dat ik vanaf de steiger een hamer op mijn hoofd krijg. Daar houd ik rekening mee.”