De officier van justitie vindt dat voor beide mannen alleen een celstraf recht doet aan de ernst van het feit: op Defensie moet immers gebouwd kunnen worden, en zeg je af, dan komt het algemeen belang van de krijgsmacht in het geding.De 24–jarige J.L. uit het Groningse Warffum twijfelde in februari en maart van dit jaar steeds of hij zou deelnemen aan de uitzending van zijn bataljon naar Uruzgan. Toen hij uiteindelijk van een nieuwsbericht op teletekst begreep dat hij door een weigering een celstraf van maximaal twee jaar riskeerde, wilde hij alsnog mee. Toen was het echter te laat.

De 22–jarige R.F. uit Leiden kwam na zijn inschepingsverlof niet opdagen op de Eindhovense vliegbasis waar zijn eenheid vertrok. Hij is eerder uitgezonden geweest naar Irak en was de periode voor het geplande vertrek naar Uruzgan onbereikbaar geweest voor zijn werkgever.

„Ik ben het zat, ik wil niet meer naar zo’n land. Ik heb een hekel aan de bevolking van het Midden–Oosten, omdat ze zich altijd meer voelen dan wij en onze hulp niet waarderen", zo citeerde de rechter F. uit een eerdere verklaring.

Beide mannen zijn onderzocht door psychologen en psychiaters van defensie. Bij L. werd ADHD vastgesteld. Volgens de onderzoekers kon hij daardoor moeilijk zware beslissingen nemen en was hij verminderd toerekeningsvatbaar. L. stond bovendien onder druk van zijn familie, die niet wilde dat hij naar Uruzgan zou gaan. Ook wist L. niet dat hij cel riskeerde toen hij weigerde. De officier hield daar allemaal rekening mee in zijn eis.

In de zaak van F. zag de aanklager geen reden voor een lagere straf. De advocaat van F. zegt dat van algehele dienstweigering geen sprake kan zijn, omdat F. in juni weer gewerkt heeft.

De rechtbank in Arnhem doet op 29 december uitspraak.