„Wij zijn jaren van de ene naar de andere kant in het land gestuurd. We willen eindelijk op onszelf wonen”, zegt de jonge Syrische, die bijna negen jaar geleden met haar vader, moeder, zusje en broertje naar Nederland kwam en nu in Markelo woont. „Als het doorgaat kan mijn vader gaan werken, kan ik gaan werken. Mijn zusje en broertje hoeven dan niet meer van de ene naar de andere school”, zegt ze met een hoopvolle klank in haar stem.Het debat in de Tweede Kamer heeft de familie van Fatn donderdag niet gevolgd. „Wij konden niet op de speciale website waarop je de vergadering kunt zien.”

Fatn weet wel wat er besloten is: „Het generaal pardon is nog niet zeker, hè? Wij hopen dat het ervan komt. We horen wel wat de echte uitslag zal zijn. Het is spannend.”

Onzekerheid beheerst het leven van Fatn en haar ouders nog steeds. „Maandag hebben wij weer een gesprek met medewerkers van het COA. Zij willen weten wat wij gedaan hebben om terug te keren naar Syrië. Wij weten niet wat ze precies gaan vragen.”

Na aankomst in Zevenaar kwam het christelijke gezin in de asielzoekersprocedure terecht. Uiteindelijk kregen zij een afwijzing. „Sindsdien wachten wij. Nu al bijna zes jaar. We hebben geholpen om de papieren voor terugkeer rond te krijgen. We zijn naar de ambassade geweest en hebben gesprekken gehad met ambtenaren. Ze wilden weten of wij echt uit Syrië komen. Daarna hebben we nooit meer wat gehoord”, vertelt Fatn, die momenteel met haar familie in een caravan op het asielzoekerscentrum in Markelo woont.

Tijdens moeilijke perioden krijgt het gezin veel steun van familie en van de gemeenteleden van de gereformeerde kerk vrijgemaakt in Nijverdal die Fatn en haar familie bezoeken. „In de kerk wordt er elke keer voor ons gebeden.”