Volgens Weisglas wekken partijen door nieuwkomers een zo hoge positie toe te kennen, verwachtingen die nooit waargemaakt kunnen worden. Zelf werd hij in 1982 voor het eerst als Kamerlid gekozen, dankzij een meevallend verkiezingsresultaat van zijn partij. „Ik behoorde toen, samen met onder anderen Benk Korthals en Joris Voorhoeve, tot een groepje dat ergens achter in de twintig stond. We waren dolblij dat we toch in de Kamer kwamen".Korthals en Voorhoeve werden later minister, Weisglas heeft de afgelopen viereneenhalf jaar de Kamer voorgezeten. Dinsdag leidt hij zijn laatste ’werkvergadering’ in het parlement, waarna de Kamer op verkiezingsreces gaat. Op 29 november volgt dan nog een ceremoniële afscheidsbijeenkomst van de Kamer in oude samenstelling. Daarna komt er voor Weisglas een definitief einde aan een politieke loopbaan van bijna 25 jaar.

Het afscheid vervult hem met een zekere weemoed. „Ik besef bij alles wat ik nu doe dat het de laatste keer is". Toch heeft Weisglas er geen spijt van dat hij afgelopen zomer zijn vertrek heeft aangekondigd. „Het was een goede beslissing, op goede gronden. Het is nu echt mooi geweest".

Weisglas was Kamervoorzitter in een van de roerigste periodes die het parlement heeft gekend. Hij somt op: „De gevolgen van de moorden op Pim Fortuyn en Theo van Gogh, de opkomst en ondergang van de LPF, twee kabinetscrisissen, drie staatsbegrafenissen: van prins Claus, prinses Juliana en prins Bernhard. Mijn medewerkers zeggen: er is geen voorzitter geweest die zoveel turbulentie heeft meegemaakt".

Weisglas, de eerste Kamervoorzitter die in rechtstreekse verkiezingen werd gekozen, beschouwt de strenge beveiliging van het Kamergebouw die onder zijn bewind noodzakelijk werd als een van de negatiefste ontwikkelingen van de afgelopen jaren. „Ik was graag de voorzitter geweest die de detectiepoortjes weer had afgeschaft, maar dat zal er voorlopig helaas wel niet van komen".

Maar er waren ook veel positieve gebeurtenissen. „Het 25–jarig regeringsjubileum van de koningin vorig jaar bijvoorbeeld. Het was goed om te zien dat er een brede steun bestaat voor de constitutionele monarchie".

Weisglas heeft zich als voorzitter steeds sterk gemaakt voor de verbetering van het aanzien van de Kamer. Vooral de talrijke afsplitsingen in fracties van de afgelopen jaren waren hem een doorn in het oog. Weisglas is blij dat de commissie voor de werkwijze van de Kamer zich buigt over voorstellen om afsplitsingen te ontmoedigen door hun allerlei financiële extraatjes te onthouden.

Wat Weisglas betreft zou nog een stap verder gegaan kunnen worden. „Mensen als Wilders en Lazrak zijn in de Kamer gekomen op de vleugels van de lijsttrekkers van VVD en de SP, niet op eigen kracht. Wat mij betreft wordt de grondwet veranderd, zodat afsplitsingen niet meer kunnen. Maar daarvoor zie ik vooralsnog geen tweederdemeerderheid".

Ondanks kritiek die Weisglas wel eens heeft op de Nederlandse praktijk, is hij ervan overtuigd dat het Nederlandse parlementaire systeem internationaal een uitstekend figuur slaat. „In landen als België en Zweden moeten de parlementen voortdurend soebatten om een minister te laten opdraven. In het Britse parlement bepaalt de Leader of the House, een minister, de agenda van het Lagerhuis. Hier in Nederland mopperen we wel eens, maar de Kamer is zeer zelfstandig in het bepalen hoe ze haar controle– en wetgevende taak uitoefent".

Voor grote veranderingen in het huidige systeem ziet hij dan ook geen noodzaak. Van het pleidooi in de verkiezingsprogramma’s van PvdA en VVD om het aantal Kamerleden terug te brengen van 150 naar 100, moet hij niets hebben. „Op 16 miljoen inwoners is 150 Kamerleden echt niet te veel".