K. was portier in de nacht van de rampzalige brand, met elf doden tot gevolg. In haar portierspost beschikte zij niet over camerabeelden van de betreffende vleugel. Die kwamen wel binnen bij de centrale post van de Koninklijke Marechaussee, elders op het terrein. Ook de eerste brandmelding kwam bij de marechaussee binnen, vertelde K. Zij hoorde van de brand via de intercom, die een cijfercode doorzond. Deze code gaf echter aan dat er brand was uitgebroken in de D–vleugel. K. probeerde vervolgens contact te krijgen met centrale post van de marechaussee, maar daar nam niemand de telefoon op.K. was de negende betrokkene die werd gehoord in het kader van het voorlopige getuigenverhoor. Letselschadeadvocaat Martin de Witte probeert aan de hand hiervan namens 25 slachtoffers aan te tonen dat de overheid aansprakelijk kan worden gesteld en dat zijn cliënten recht hebben op een financiële vergoeding.

K. vertelde dat ze ongeveer tegelijkertijd met de valse brandmelding in de D–vleugel, de ’echte’ brandmelding in de K–vleugel doorkreeg. In welke cel bleef echter onduidelijk. De brandweer was toen al onderweg. Welk brandweerkorps uitrukt voor branden in het cellencomplex, wist K. niet te vertellen. Ook wist ze niet hoe lang de brandweer erover zou doen om ter plekke te zijn. Het was de eerste brand die K. meemaakte, sinds ze eind april 2005 aan het werk was gegaan in het cellencomplex.

K. vertelde dat ze het „oorverdovende” signaal, oftewel de valse brandmelding die was binnengekomen via de intercom, niet wist uit te zetten in haar portierspost. Dat lukte pas om vijf uur ’s ochtends. Door het lawaai kon K. niet meer via de intercom met celbewoners communiceren.

Ook hoorde de rechtbank Mathies S., de 40–jarige coördinator van de A–vleugel, waar de bolletjesslikkers vastzitten. Hij bevestigde het verhaal van eerder gehoorde bewaarders, dat hij in de nacht van de brand niet wist wat zijn instructies waren, dat hij die ook niet heeft gekregen van zijn wachtcommandant, maar dat hij deed wat hem het beste leek.