Het grootste deel van de overlevenden van de verwoestende brand op Schiphol verblijft na een kort verblijf in Ulrum sinds mei dit jaar in het asielzoekerscentrum in de provincie Groningen.Advocate Alie Westerhuis, die twaalf slachtoffers vertegenwoordigt, is speciaal naar Oost–Groningen afgereisd om het nieuws op schrift te bevestigen. Uit haar rolkoffer tovert ze de faxen van Justitie tevoorschijn en leest ze enthousiast voor aan haar cliënten.

Cheila Sakho (46) uit Senegal overstelpt haar met dankzeggingen. „Ik moest huilen toen ik het nieuws vanmiddag hoorde. Het kwam totaal onverwacht. Mijn advocate had gezegd dat ze haar best zou doen en nu krijg ik opeens een vergunning. Dit is zó belangrijk voor mij. Ik kan nu eindelijk op zoek naar mijn zeven kinderen in Senegal", verhaalt hij.

De groep in Musselkanaal vormt een bonte verzameling nationaliteiten. Van Tsjetsjeen tot Pakistaan, van Indonesiër tot Afghaan. Slechts de verwoestende brand die ze allen van dichtbij zagen hebben ze gemeen. Wegens de traumatische ervaringen op Schiphol gebruikt het grootste deel van de groep veel medicijnen, maar een traumabehandeling krijgen ze niet. Volgens de organisatie voor geestelijke gezondheidszorg GGZ was dat in verband met de tot vandaag ongewisse toekomst van de groep onmogelijk.

Daarom slikken ze antidepressiva. „Anders sloop ik de muren", verklaart een jonge Afghaanse vluchteling. „Ik weet daarom niet of ik nu blij moet zijn. Ik ben zo verward. Ik wil m’n moeder opzoeken in Rusland, maar ik weet niet waar ze is. Ik ben haar telefoonnummer kwijt, verbrand op Schiphol".

Mustafa Moujahid (33) uit Marokko wil het liefst een normaal bestaan opbouwen in Nederland, vertelt hij, maar hij is geen cliënt van Alie Westerhuis en verkeert dus nog in onzekerheid. „Ik kon mijn advocaat vandaag niet bereiken, dus officieel weet ik nog niets". Moujahid zegt echter niks ernstigs op zijn kerfstok te hebben en gaat ervan uit dat hij morgen alsnog het verlossende telefoontje van zijn eigen raadsman krijgt.

„Die voortdurende angst dat je misschien moet terugkeren, verdwijnt nu", zegt hij opgelucht. „Ik hoop dat ik ooit weer de oude word. Ik wil een opleiding volgen en gaan werken. Een nieuw leven beginnen. Maar eerst wil ik rusten. Ik ben erg moe".