De mannen verklaarden zelf dat de apparatuur uitstond. Hun advocaat W. Anker betoogde dat mogelijk een auto vóór de verdachten met een lasershield - type Target LE 850 - die aan stond de snelheidsmeting had verstoord. Onderzoek van het Nederlands Forensisch Instituut toonde aan dat dit mogelijk is. Toch achtte de rechtbank de kans hierop uitermate klein en verwierp dit verweer.

Anker strijdt al langer tegen de lasergun. Volgens hem is het voortbestaan van de snelheidsmeter een kwestie van tijd. „Vaststaat dat het ding onbetrouwbaar en storingsgevoelig is. Met zo’n apparaat kun je niet blijven werken”, meent Anker.

Naarmate er meer auto’s met lasershields komen, neemt de waarschijnlijkheid op de verstoring van een snelheidscontrole door een andere auto dan die wordt beboet toe. Anker verwacht in de toekomst dan ook vrijspraken op basis van zijn theorie. Eerder toonde de advocaat de foutmarge in de radarsnelheidscontrolemeters aan. Bij snelheidsovertredingen wordt sindsdien met een foutmarge van 3 procent rekening gehouden.

Volgens TNO waren de lasershields van de verdachten in deze zaak, de Target Laserecho, vrijwel alleen geschikt voor het frustreren van snelheidscontroles en niet voor bijvoorbeeld het bedienen op afstand van tuinhekken, garagedeuren en verlichting. De verdachten kwamen daarbij met een weinig aannemelijk verhaal.

Zo had E. de lasershield alvast ingebouwd als afstandbediening voor de garage van zijn nog te bouwen huis. D. had het apparaatje als vertegenwoordiger in automaterialen als ’demonstratiemiddel’ in zijn wagen. Hij wilde potentiële kopers laten zien dat het helemaal niet zo moeilijk is een lasershield in te bouwen. Maar zijn bedrijf verkocht geen ’transponders’, de apparaten die bijvoorbeeld op de garagedeur moeten worden gemonteerd om het signaal van de laserecho op te vangen.