„’t Was een hele belevenis hé?” zegt de buurvrouw die het huis van de Kapiteins (beiden 65 jaar) passeert. Urker jongeren organiseerden woensdagavond een afscheidsfeestje voor het echtpaar. „Hoe het was, is in geen woorden uit te drukken”, zegt de voormalige vissersman.Om halfacht werd hij samen met zijn vrouw opgehaald. Ze moesten plaatsnemen in een open kar en achter hen volgde -met veel getoeter- een stoet jongeren, op scooters en brommers of in auto’s, die hen naar De Skuil bracht. Het jeugdhonk werd opgezet vanuit de gemeente van het echtpaar Kapitein, de christelijke gereformeerde Maranathakerk. Nu valt De Skuil onder de interkerkelijke stichting Jeugd Opvang Werk (JOW).

„In al die jaren hebben we misschien vijf zaterdagavonden vrij gehad”, zegt Kapitein. „We konden het werk nog wel aan, maar nu is de druk weg en dat is fijn”, vult zijn vrouw aan. „Nu Jelle 65 jaar is geworden, krijgen we AOW. En een dubbel inkomen is niet nodig.”

In het jeugdhonk staan een voetbalspel, een biljarttafel, een bar en verder veel tafels en zitbanken. Op een van de muren is een Bijbels tafereel afgebeeld. De Bijbeltekst die erop staat is niet te zien - een speelautomaat waarop bezoekers een brommercross kunnen spelen, staat er pal voor. „Doordeweeks komt hier zo’n 250 man, zaterdags zijn dat er 500 à 600, van 12 tot 20 jaar. Het is net een duiventil, iedereen loopt in en uit”, aldus Kapitein. „Van dinsdag tot en met donderdag was ik hier, in het weekend waren we er vaak allebei.” In De Skuil wordt van alles geserveerd: drinken zonder alcohol, snacks, patat, kipschnitzel en er is een uitgebreide ’snoepbar’.

vraag (u14(Wat waren de mooiste momenten in die twintig jaar?

Kapitein: „We hadden vaak goede gesprekken met de lui die naar De Skuil kwamen. Ook over het geloofsleven, dat was zinvol. Ze zagen ons eigenlijk als een vader en een moeder. Sommigen legden zelfs het hoofd op mijn schouder als ze met problemen naar me toe kwamen. Geweldig was dat.”

Zijn vrouw: „Het was Jelle voor en Jelle na, Anna voor en Anna na. Nooit waren ze te beroerd om ons te helpen.”

Kapitein: „Er waren ook dieptepunten. Door de jaren heen overleden vijf bezoekers. Drie van hen zijn verdronken. De een had de zaterdagavond ervoor nog snoep in De Skuil gekocht om aan boord op te eten. Ook Kees, een man met een spierziekte die ons jarenlang hielp, is vorig jaar overleden. „Als jullie afscheid nemen, zwaai ik ook af”, zei hij altijd.”

vraag (u14(Hoe kijkt u aan tegen de negatieve verhalen over de Urker jeugd die de ronde doen?
Mevrouw Kapitein: „Ik mag niet over de jeugd klagen. Van de jongeren die bij ons komen, heb ik de opvattingen niet zien veranderen. Zij gaan doorgaans niet naar bars. De jeugd die niet meer komt, is wel veranderd. Ik wil er niet veel van zeggen, maar de grenzen van de Urker jongeren zijn verlegd. Wijzelf kwamen niet met probleemjongeren in aanraking, al horen we wel wat er aan de hand is.”

Kapitein: „Al die tijd is de politie er niet aan te pas gekomen. Agenten kwamen hooguit langs voor een bakkie koffie.”

vraag (u14(Alles verliep vlekkeloos?

Kapitein: „We konden het steeds zelf oplossen. Dat is bij veel bars in Urk wel anders.

Zijn vrouw: „Voorheen hadden we op zaterdagavond een weeksluiting, met Bijbellezen en gebed. Dan wilden de jongeren wel eens grappen uithalen. Ik moest ze dan in het gelid houden. Twee jaar geleden zijn we maar met die sluitingen gestopt. Ik was blij dat het ophield.”

vraag (u14(Gaat u de toekomst in zonder De Skuil?
Mevrouw Kapitein: „Deze zomer gaan we mee met het kamp van het JOW. Wat ons betreft doen we dat vaker, maar daar gaan wij niet over.”

Kapitein: „Nu steekt hier wel eens een jongere zijn hoofd om de hoek: „Ben je er, Jelle?” Dat zal wel zo blijven. Zelfs de kleinkinderen noemen ons „bèbe” en „bessien”, opa en oma Skuil.”