Meijdam is een bekend figuur in Leerdam. Een monument in de plaatselijke politiek. In 1960 debuteerde hij in de gemeenteraad. Vervolgens was hij dertig jaar SGP-raadslid, waarvan twaalf jaar fractievoorzitter. Hij was wethouder en loco-burgemeester en bekleedde binnen de SGP tal van bestuursfuncties. Pas vorig jaar bedankte hij als voorzitter van de plaatselijke kiesvereniging.Als ambtenaar van de burgerlijke stand blijft hij nog even aan. „Ik vind het leuk dat ze me nog vragen. Zolang ik gezond blijf, wil ik er graag mee doorgaan.”

Het begon allemaal in 1980. „Vrienden van mijn kinderen vroegen of ik hen wilde trouwen. Ik ben toen op eigen verzoek door het college benoemd. De eerste jaren deed ik het vooral voor kennissen. Van lieverlee kreeg ik er meer. Toen ik 75 werd, heb ik me teruggetrokken uit de actieve dienst. Daarna deed ik het alleen nog voor vrienden en kennissen. Toen ik in december vorig jaar tachtig werd, heb ik overwogen er een punt achter zetten. Eén ding weerhield me. Straks trouwen mijn kleinkinderen. Ik zou het leuk vinden daar als ambtenaar bij te zijn.”

Meijdam is positief over de coulante houding van de gemeente. „Vaak word je op een bepaalde leeftijd vervangen door iemand die zogezegd beter in de markt ligt. Hier hebben ze nooit moeilijk gedaan. Ook niet over het feit dat er voor mij maar één samenlevingsvorm mogelijk is: het huwelijk. Men heeft zich altijd heel soepel opgesteld.”

Bij zijn werk als trouwambtenaar geeft Meijdam de voorkeur aan een persoonlijke benadering. Elk bruidspaar wordt uitgenodigd voor een gesprek. Dan vraagt Meijdam steevast of het paar tijdens de huwelijkssluiting iets wil horen over de geschiedenis van het Hofje dat in Leerdam als trouwzaal fungeert. „Interessant, zeker voor mensen van buitenaf. Maar als je er al een paar uit dezelfde familie hebt gehad, moet je uitkijken dat ze niet zeggen: Daar heb je ’m weer.”

Meestal kan geschiedenisliefhebber Meijdam zich naar hartenlust uitleven met zijn verhalen over de heren van Ter Leede, het ontstaan van het Hofje en de binnenvader -de huismeester- die ook anno 2006 nog de scepter zwaait en herenbezoek na een bepaald tijdstip niet duldt.

Ook op principiële punten maakt Meijdam van zijn hart geen moordkuil. „Door het veranderen van uitspraken over getrouwheid snoeien ze niet aan het dode hout, maar aan de wortel”, zegt hij. En: „Vroeger besliste de man in geval van onenigheid over de woonplaats. Ik heb dat altijd met verve voorgelezen. Dat is jammer genoeg geschrapt.”

Meijdam heeft de kaarten en foto’s van al zijn stelletjes bewaard. Terwijl hij die bekijkt, komen de verhalen los. Over mensen uit Bunnik die in hun gewone kloffie naar Leerdam kwamen om in de echt verbonden te worden. „Omdat ze het Hofje zo mooi vonden. Ze hadden alleen hun hond bij zich. De ambtenaren waren getuigen en namen foto’s. Na afloop zette de bode koffie om het te vieren.”

Spannend werd het toen Meijdam te horen kreeg dat een stel de leges niet had betaald. „Eerst laten betalen, anders gaat het niet door”, was de opdracht uit het gemeentehuis. „Om hun dag niet te bederven, was ik van plan het geld uit eigen zak voor te schieten. Het bleek een vergissing. Een familielid betaalde ter plekke.”

Het huwelijk van een bruid en bruidegom van 75 en 80 jaar met alleen hun chauffeur als getuige, een speciale tolk voor een Roemeense bruid, een verhaal uit de Tachtigjarige Oorlog ter ere van vier Spanjaarden en een toespraakje in het Zweeds zijn andere opmerkelijke belevenissen.

„Als ik op vakanties een trouwerij zag, ging ik wel eens mee naar binnen. Je bent nooit te oud om te leren. Vaak hoor je dan een standaardverhaal. Dat vind ik jammer. Van preken houd ik niet, maar je kunt altijd wel iets kwijt.”

Zijn laatste trouwerij sloot Meijdam onlangs af met enkele versregels van Jodocus van Lodenstein. „Zij het zuurheid, zij het zoetheid. Wijsheid zonder eind of paal, zijn Gods wegen altemaal.”