De 36-jarige Tonnie Bartels werd in januari 2001 met 22 messteken om het leven gebracht in het steegje achter zijn huis. Hevig bloedend wist hij het hekje van de achtertuin te bereiken. „Die Turk heeft me gestoken met een…”, bracht hij uit. Daarop zakte hij in elkaar en overleed in de armen van zijn moeder.De weduwe Bartels heeft een andere woning toegewezen gekregen. „Ze heeft geen nacht meer in die buurt kunnen slapen”, zegt een woordvoerder van de familie. „We zijn erg verdrietig over de vrijspraak. Een jongen die nooit iemand kwaad deed, is op heel lugubere wijze om het leven gebracht. Dit heeft er bij ons zwaar ingehakt.

We begrijpen wel dat er geen keihard bewijs is, maar er zijn zo veel feiten, zo veel aanwijzingen: de laatste woorden van het slachtoffer, het telefoongedrag van de verdachte, getuigenverklaringen die later om onduidelijke redenen weer zijn afgezwakt. Dat schuift het gerechtshof nu allemaal aan de kant. Wij denken dat de Schiedamse parkmoord en de Deventer moordzaak een rol hebben gespeeld: justitie is benauwd om weer een fout te maken.” Of de familie in cassatie gaat, is nog niet duidelijk. „We onderzoeken de mogelijkheden.”

De gordijnen van de twee woningen in de Mozartstraat waar het Turkse gezin woont, zitten dicht. „Twee huizen, welke gewone Nederlander krijgt dat voor elkaar?” vraagt een buurtbewoner zich af. „In hun vorige buurt waren ze niet te handhaven. Hier ook niet trouwens, maar burgemeester en politie doen bijna niets met de klachten die we de afgelopen jaren hebben ingediend.”

Het gezin terroriseert de buurt, zeggen buurtbewoners. „Met crossmotoren door een groepje kleine kinderen heenjagen. Halssnijbewegingen tegen omwonenden maken of de middelvinger opsteken. Smurrie over de schutting kieperen, zodat de buurman er helemaal onder zat. Gore geluiden. De jongste zoon, die van de moord verdacht wordt, stond midden in de nacht bij het huis te gillen, want hij had nooit een sleutel bij zich. Als hij zijn ouders in elkaar sloeg, belden die een oudere broer, die hem dan in elkaar kwam slaan.

Wij lopen hier gewapend over straat, uit veiligheidsoverwegingen. Dat deden we ook toen we klachten over het Turkse gezin verzamelden. Sommigen durven haast hun verhaal niet te doen. Er zijn er ook die ’s avonds hun hond niet meer durven uitlaten. Dit was een keurige wijk voordat de woningbouwvereniging die lui hier dumpte.”

Tonnie Bartels was „een ontzettend aardige jongen, verstandelijk en lichamelijk gehandicapt”, zeggen omwonenden. „Hij werkte als hovenier en zat vaak in zijn auto naar muziek te luisteren. We vermoeden dat hij iets gezien heeft wat hij niet mocht zien en dat hij daarom om het leven is gebracht. Voor ons staat als een paal boven water wie dat gedaan heeft.”