Vier procent wordt opgenomen terwijl er eigenlijk geen plaats is, en 3 procent wordt vervroegd ontslagen om ruimte te maken.

Dat concludeert hoogleraar A. Schrijvers van het Universitair Medisch Centrum Utrecht. Hij heeft verleden jaar samen met drie collega’s vier maanden lang bijgehouden hoe vaak capaciteitsproblemen voorkwamen bij ic–patiënten in achttien ziekenhuizen met meer dan 500 bedden.

Van de 6341 mensen die naar een ic–afdeling werden doorverwezen, werden er 618 in eerste instantie geweigerd. De meesten (596) konden in tweede instantie elders worden opgenomen. De anderen werden twee keer of vaker geweigerd.

„Zorgelijk” vindt Schrijvers. „Want patiënten die niet of te laat intensieve zorg krijgen of te vroeg worden ontslagen, hebben een grotere kans op meer schade of zelfs op overlijden.”

Van de 618 geweigerden zijn er zes overleden, aldus Schrijvers. Maar een verband tussen hun overlijden en de weigering kan niet worden aangegegeven.

Na een weigering kan het één of twee uur duren voordat een patiënt alsnog elders terechtkan. „Juist het eerste uur is in dergelijke gevallen het gouden uur”, aldus Schrijvers. „Dan worden patiënten gestabiliseerd.”

Hij wijst erop dat drie van de achttien ziekenhuizen geen opnamestop hebben. Zij nemen in eerste instantie alle ic–patiënten op. Zij zorgen ervoor dat de patiënt wordt gestabiliseerd en zoeken pas daarna zo nodig een plaats elders.

Meer ziekenhuizen zouden daarnaar kunnen streven, aldus Schrijvers.

Uit het onderzoek blijkt verder dat ziekenhuizen waar 24 uur per dag een ic–specialist werkt, minder vaak patiënten weigeren dan ziekenhuizen waar dat niet het geval is. Wanneer ziekenhuizen dicht bij elkaar liggen, worden eerder patiënten geweigerd.