Donderdag maakte de provincie Noord-Holland bekend dat lokale bestuurders in die provincie regelmatig bedreigd worden. Een onderzoek in andere delen van het land zou hoogstwaarschijnlijk eenzelfde uitslag geven.Neem het Zuid-Hollandse gemeentebestuur van Maassluis. De herontwikkeling van een woonwijk en bijbehorende sloopplannen maakte zo veel los dat de burgemeester, het college en de gemeenteraad in totaal vijf keer zijn bedreigd. Eind 2003, begin 2004 leidde dat tot verscherpte bewaking op het Maassluise stadhuis. In januari van dit jaar kreeg burgemeester Karssen opnieuw een dreigbrief.

Het moet een spannende tijd voor u geweest zijn.
„We wilden hoe dan ook de debatten over de sloopplannen in het openbaar voeren. Dat gaf veel spanning.”

Bent u persoonlijk bedreigd?
„Ik ben niet expliciet persoonlijk genoemd. Maar ik ga er liever niet op in om welke bedreiging het in de anonieme brieven ging. Het was in ieder geval een ongezellige, bedreigende tekst.”

Hoe bent u ermee omgegaan?
„Vooral in het begin was het allemaal erg vervelend. We hebben als college en raad veel overlegd met de politie hoe we met de bedreigingen moesten omgaan. Die gesprekken hielpen heel goed, maar toch ging ik onwillekeurig veel om me heen kijken. Dat gold ook als ik thuis was. Ik had er een ongemakkelijk gevoel bij. Het was een onzekere tijd. Zelf heb ik alle risico’s willen uitsluiten en heb daarvoor maatregelen getroffen.”

Had u politiebewaking bij uw huis?
„Met name het gemeentehuis stond onder streng toezicht. Verder had ik voor mijn privésituatie wat afspraken, maar daarop wil ik niet ingaan.”

Voelde u zich door de bewaking niet in uw bewegingsvrijheid beperkt?
„Het advies van de politie was om gewoon wat alerter te zijn. Ik moest bijvoorbeeld goed letten op verdachte personen of situaties. Samengevat keek en dacht ik voortdurend anders dan ik gewend was. Het enige wat ik overigens veranderde was de locatie van mijn wekelijkse spreekuur. Dat was normaliter op een open, goed bereikbare plek.”

Hoe was het om gemeenteraadsvergaderingen te moeten leiden onder zware bewaking?
„Dat ervoer ik als buitengewoon onprettig. Waardering heb ik voor de politiek die daar toch heel goed mee omging. We hadden er met z’n allen toch een wat ongemakkelijk gevoel bij omdat het bestuurlijk proces nog niet ten einde was. We hebben moeilijke besluiten moeten nemen. Zelfs de rechter heeft er nog een keer aan te pas moeten komen om bewoners uit een flat te krijgen die plat moest. Er stond veel spanning op de beraadslagingen.”

Hoe ging uw gezin om met de bedreiging aan uw adres?
„Mijn kinderen waren het huis al uit. Mijn vrouw was er heel nuchter onder. Ze realiseerde zich gewoon dat we iets alerter moesten leven. Goed om ons heen kijken, maar aan de andere kant ons ook niet gek laten maken.”

Had u niet de neiging de handdoek in de ring te gooien?
„Het burgemeesterschap blijkt toch een baan te zijn met een zeker risico, wat ik me niet zo realiseerde toen ik eraan begon. Ik weet van collega’s die door dit soort toestanden zijn gestopt. Wat ik meemaakte was natuurlijk alleen maar dreigen en verder niks, maar het zette me toch wel aan het denken. We moeten ons in het openbaar bestuur toch niet door dit soort gebeurtenissen in een hoekje laten drukken. We hebben een goede democratie en daar moeten we voor gaan.”

Maar ons land kent inmiddels zelfs politieke moorden.
„Verzet tegen politieke ideeën of beslissingen en het bedreigen van bestuurders worden manifester. Dat verontrust me buitengewoon.”