De voormalig PvdA–wethouder van Amsterdam vindt dat de huidige politieke partijen vastgeroest zitten in een systeem waardoor vernieuwing onmogelijk is. Volgens Oudkerk lopen ook nieuwe partijen meteen vast. Hij wil een informeel netwerk creëren dat een belangrijke positie inneemt naast het formele openbare bestuur. Er zijn genoeg mensen met goede ideeën om het huidige systeem te veranderen, zegt hij.Volgens hem hebben burgers het gevoel dat er niet naar hun geluisterd wordt. „Maak mensen medeverantwoordelijk en betrek ze erbij via internet". Met de digitale snelweg hoopt hij een tegenbeweging te organiseren en de huidige politiek te veranderen.

Oudkerk laat in zijn boek ook weten dat hij niet terugkeert in de Amsterdamse politiek. In januari 2004 werd hij gedwongen tot aftreden nadat bekend was geworden dat hij de tippelzone op de Theemsweg in Amsterdam had bezocht. De Amsterdammer zegt in zijn memoires dat hij daar heen ging om niet herkend te worden. En om zich af te reageren. Toen Oudkerk er achter kwam dat er illegale en criminele praktijken plaatsvonden, stopte hij met de bezoekjes.

Heroïneprostituees kwamen niet op de Theemsweg, zo schrijft hij. „Zoals blijkt uit officiële rapportages". Die vrouwen vonden volgens hem de tippelzone te ver van het centrum van Amsterdam. De prostituees die aan de Theemsweg stonden, vonden het daar volgens Oudkerk om de een of andere reden veiliger.

In zijn boek legt de oud–wethouder ook uit hoe het gesprek met Heleen van Royen, die een column over zijn hoerenbezoeken in het Parool publiceerde, verliep. „We waren het er in de kroeg zo over eens dat een wethouder naar de hoeren moest kunnen gaan, pornosites moest kunnen bezoeken en cocaïne kon snuiven. Het hoeft zijn goede functioneren namelijk niet in de weg te staan".

In het boek erkent de oud–wethouder dat hij porno op zijn laptop van het stadhuis had staan. Maar ik zat niet in de baas zijn tijd op gemeenschapsgeld te surfen, verdedigt hij. Oudkerk ontkent ooit cocaïne te hebben gesnoven. „Ik ben niet zo’n durfal". Ook zou hij niet hebben getierd en gescholden op agenten toen hij een boete kreeg voor een kapot achterlicht, stelt hij.

Verder schrijft Oudkerk uitgebreid over de Amsterdamse PvdA. Hij neemt het de partij kwalijk dat ze nooit voor hem opkwam maar neutraal bleef. „Als je een negatief beeld wilt aandikken, kun je je het best neutraal opstellen, dan valt de bijl vanzelf". Hij beschuldigt bovendien collega–politici als PvdA–voorzitter Ruud Koole ervan bewust valse beelden in stand te houden.

Ook de media krijgen er in zijn boek behoorlijk van langs. Zo haalt hij onder meer een voorbeeld aan van de Volkskrant waarin een artikel stond met als kop: ’AIVD vindt Oudkerk chantabel’. „Maar de AIVD liet via het ANP diezelfde dag nog weten mij niet chantabel te vinden en zei er fijntjes bij dat ze ook helemaal geen onderzoek naar mij had gedaan".

In ’Geen weg terug’ praat Oudkerk verder over zijn politieke loopbaan en zijn carrière als huisarts. Aan het einde van het boek oppert de oud–politicus dat er onderzoek gedaan moet worden naar de gedragsveranderingen van politici na een bepaalde periode. Volgens hem wordt er in de hersenen een stof aangemaakt die op den duur het zelfcorrigerend vermogen van een politicus aantast.