„Wat wij vooral doen, is mensen vertellen wat zo’n gebeurtenis allemaal teweeg kan brengen. Ze bewust maken dat bepaalde vage klachten het gevolg daarvan zijn. En dat de klachten die ze ondervinden een normale reactie zijn op een abnormale gebeurtenis", aldus de zegsman.De klachten die mensen na een ’trauma’ kunnen ondervinden, zijn vaak lichamelijke ongemakken zoals sufheid, hoofdpijn of slapeloosheid. Maar ook huilbuien, nare dromen, concentratieproblemen, gespannen en snel geïrriteerd zijn, alsmede een gevoel van onveiligheid zijn normale reacties. „Dat soort klachten is vaak een indicatie dat het verwerkingsproces op gang is gekomen en zijn nodig om de schok te verwerken".

Op zo’n bijeenkomst als donderdagavond adviseert Slachtofferhulp mensen pas hulp te zoeken bij de huisarts of psycholoog als de klachten langer dan twee, drie maanden aanhouden. „Vaak spelen er dan ook nog andere dingen mee, hebben ze al eerder iets naars meegemaakt of zijn nog bezig met rouwen om een ander sterfgeval in de familie". Maar het merendeel komt er volgens Slachtofferhulp zelfstandig weer bovenop. Afhankelijk van de ernst van de gebeurtenis organiseert Slachtofferhulp nog een tweede bijeenkomst of belt de organisatie de mensen na een tijdje op.

Als er kinderen betrokken zijn bij een dramatische gebeurtenis, loopt de voorlichting via de ouders en onderwijzers. De klachten bij kinderen zijn ongeveer hetzelfde, en ook bedplassen kan voorkomen. Slachtofferhulp biedt de ouders en leraren wat informatie over de emoties van het kind, die in blokjes verloopt: vrolijkheid wisselt plots af met intens verdriet.

Ze krijgen verder het advies om zo eerlijk mogelijk te zijn tegen de kinderen. „Als je vaag blijft, neemt de fantasie van het kind vaak een gruwelijker loop dan die in werkelijkheid is", aldus de woordvoerder. Kleine kinderen die het begrip dood nog niet begrijpen, zijn overigens vaak angstiger over het verdriet van de ouders dan over de gebeurtenis zelf.

Verder is het belangrijk dat de ouder of onderwijzer niet afwijkt van de dagelijkse routine. „Dus niet thuishouden van school en een paar nachtjes bij de ouders in bed kan geen kwaad, maar daarna gewoon weer in het eigen bed". Kinderen gaan vaak het incident naspelen. „Verbiedt dit dan niet, het is een vorm van verwerken".

Hulpverleners zoals politieagenten en ambulancepersoneel die bij deze drama’s betrokken zijn, krijgen overigens vanuit hun werkgever hulp aangeboden.

De organisatie Slachtofferhulp bestaat sinds 1984 en heeft ruim 75 bureaus waar slachtoffers van bijvoorbeeld geweld, beroving, inbraak, stalking of verkeersongelukken terechtkunnen. Er zijn 1800 mensen werkzaam, bestaande uit 1500 vrijwilligers en bijna driehonderd beroepskrachten. Deze hebben allemaal en interne opleiding gevolgd.