Hij kan zijn enthousiasme voor ’zijn’ school en het onderwijs als geheel nauwelijks verbergen. Met een haast onstuitbare woordenstroom verhaalt Goedhart over zijn loopbaan, opmerkelijke momenten daarin en over de school waarover hij nu bijna twintig jaar de scepter zwaait.Hoe bekend hij ook moge zijn in Leerbroek, het was niet de plek waar Goedhart als directeur op 1 oktober 1965 begon. Dat was het Gelderse Brakel, waar hij op de Willem van Oranjeschool lesgaf. „Het was de eerste christelijke school van het dorp”, aldus Goedhart. „Tot die tijd was er alleen een openbare.”

In 1974 lonkte voor Goedhart het Zeeuwse Sint Maartensdijk. Dertien jaar later verruilde Goedhart het Zeeuwse met het Zuid-Hollandse en werd hij directeur op de Eben-Haëzer in Leerbroek, de enige school van het dorp. Op maandag, dinsdag en woensdag gaf hij nog les aan groep 8.

Goedhart zag de Leerbroekse school in twintig jaar veranderen. „We zijn sterk gegroeid. In Leerbroek hebben we een hoger geboortecijfer dan het landelijk gemiddelde. Per 1 oktober hebben we 216 leerlingen, terwijl we geen streekschool, maar een dorpsschool zijn. Leerbroek telt 1540 inwoners. Zo’n verhouding zou ik iedere basisschool gunnen. We hebben zelfs leerlingen uit asielzoekersgezinnen, onder wie wat Afghaanse en Iraakse kinderen.”

De scheidende schooldirecteur is tevreden over het functioneren van deze kinderen, die toch een heel andere achtergrond hebben dan de meeste andere leerlingen. „Zij zeggen op maandag net zo goed een stukje van de catechismus op. Ze zijn daar heel trouw in. Als ouders de huishoudelijke regels en de grondslag van de school accepteren, dan is ieder kind welkom op onze school.”

Ooit hield de gemeente een onderzoek naar de behoefte aan een openbare school in Leerbroek. Goedhart: „Er was nauwelijks animo voor een dergelijke school. Ik heb dat echt ervaren als een steuntje in onze rug. Kennelijk deden we het in de ogen van de ouders goed.”

Is de leerling in de loop der jaren veranderd?

„Tegenwoordig moeten we de kinderen de regels goed inslijpen. Vroeger was dat niet zo direct nodig. Kinderen zijn wat vrijer en mondiger geworden. De moderne tijdgeest gaat ook ons dorp niet voorbij.”

Wat doet u eraan?

„Op onze school hebben we regels. Iedere maandagochtend noem ik er een paar op om ze de leerlingen bij herhaling in te prenten. Ook beleefdheid en het spreken met twee woorden horen daarbij. Kinderen moeten hun plaats weten in verhouding tot ouders, leerkrachten en anderen.

Die aanpak slaagt gelukkig heel goed. Al zijn ouders natuurlijk de primaire gezagsdragers en niet de school. Ouders zijn daarom ook de eerste opvoeders. Zij vormen met de school als het goed is een eenheid in het overbrengen van waarden en normen op grond van de Heilige Schrift.”

Hoe kijkt u aan tegen onderwijskundige vernieuwingen?

„De regeldruk vanuit het ministerie is in de loop der jaren sterk afgenomen. Daarmee nam de autonomie van scholen toe. Dat vind ik een goede zaak. Er is meer vrijheid om de school in te richten overeenkomstig de eigen identiteit.

Een van mijn grootste zorgen is hoe we in de toekomst die identiteit kunnen behouden. We kunnen de naam van een christelijke school dragen, maar we moeten dat ook werkelijk uitdragen.”

In de huiskamer van de dienstwoning waarin Goedhart en zijn vrouw wonen, staan de verhuisdozen al klaar. Ze betrekken na 1 oktober een andere woning in Leerbroek. Bang dat hij zich straks zal vervelen, is Goedhart niet. Wijzend op een rijkelijk gevulde boekenkast: „Dit hier is m’n grote hobby. Bovendien krijg ik meer tijd voor mijn kinderen en kleinkinderen. Gisteren is m’n tiende kleinkind geboren. Verder ga ik catechisatie geven en ik ben visitator in de classis West van de Hersteld Hervormde Kerk. Bovendien werk ik mee aan de prekenserie ”Uw trouw getuigenis”.”

Uw mooiste moment hier op school?

„Heel vaak heb ik warme collegialiteit op onze school ervaren. In vacaturetijd hebben we toch met elkaar de school draaiende weten te houden.

Misschien wel het mooiste moment deed zich kort geleden voor toen ik jarig was geweest. M’n leerlingen bonden me een blinddoek voor en een meisje bracht me naar m’n stoel in het lokaal. De doek ging af en links en rechts begonnen de kinderen te zingen ”Dat ’s Heeren zegen op u daal”. Hartontroerend. Uniek, ik had dit nog nooit meegemaakt. Misschien beseften de kinderen dat ze afscheid moeten nemen van hun meester.”