De route is al jaren hetzelfde. Paleis Noordeinde, Heulstraat, langs de Raad van State aan de Kneuterdijk, het rijk van bomen voorziene Lange Voorhout, over het Toernooiveld, langs de Hofvijver en dan de hoek om langs het Mauritshuis het Binnenhof op. Een ritje van nog geen kwartier.

Toch is het begrijpelijk dat ook deze keer weer duizenden mensen naar het centrum van Den Haag zijn gekomen. „Het lijkt veel drukker dan andere jaren”, vindt een man. De ruim 35.000 toeschouwers zijn niet in de eerste plaats gekomen omdat het een van de belangrijkste dagen voor het Nederlandse parlement is. De meeste mensen langs de hekken komen voor de Koningin en haar familie. Ze willen iets zien van de pracht en praal die het hof deze derde dinsdag van september weer uit de kast haalt.

Een lange stoet trekt voorbij. Grenadiers, marechaussees, cavaleristen, allemaal in ceremonieel tenue. Er volgen twee glimmende rijtuigen met leden van de hofhouding. In het eerste zitten kamerheer Selman en ceremoniemeester Monod de Froideville. In het tweede de hoogste functionarissen van het hof, grootmeester Waldeck en grootmeesteres Van Loon-Labouchere.

Na de passage van het ere-escorte van het Korps Landelijke Politie Diensten wordt het echt interessant voor de Oranjefans: de galaglasberline met daarin de jongste zoon van de Koningin, prins Constantijn, en zijn vrouw prinses Laurentien, vergezeld van prinses Margriet en hoogleraar in wording mr. Pieter van Vollenhoven.

De leerlingen van de Paulusschool uit Zoetermeer kunnen het allemaal goed zien. Twee leerkrachten hebben bij het kantoor van LogicaCMG, waar zij voor staan, vier oude tafels geleend. Een mooie tribune. Wie niet lang is, moet slim zijn.

Er staan meer tribunes langs de route. Prinsjesdag is ook lobbydag, zo blijkt. Banken en instellingen van aanzien nodigen hun cliënten uit en leggen hen een dagje in de watten. Feestjes voor de mannen in maatkostuums.

De spanning op het Lange Voorhout stijgt. Adjudanten van de Koningin te paard naderen, nog meer paarden. De stalmeester op de witte schimmel van de Koningin. In de verte klinkt applaus en gejuich. De gouden koets, blinkend in de septemberzon. Koningin Beatrix, prins Willem-Alexander en prinses Máxima -in het oranje gestoken- zwaaien.

Vlak voor aankomst bij de Ridderzaal maakt de koets bij het Mauritshuis de gevaarlijkste bocht van de korte rit: scherp, iets oplopend en direct daarna een van de smalle toegangspoortjes. Mennen op topniveau.

Voor de politie zijn de poortjes juist een uitkomst want het Binnenhof, waar de Ridderzaal staat, is zo ideaal te beveiligen. Alle tassen en jassen van genodigden zijn vanmorgen gecontroleerd. Ook de leerlingen van de Ds. Koelmanschool uit Gorinchem en een groep Staphorsters -„het hele dorp lijkt wel uitgelopen”- in klederdracht ontkomen er niet aan.

De Koningin arriveert om kwart over een bij de Ridderzaal, waar zo’n duizend mensen -kamerleden, ministers en andere autoriteiten- op haar wachten. Evenals bij Paleis Noordeinde staat een trapje klaar om de vorstin het uitstappen uit de koets gemakkelijker te maken. Het uitklaptrapje van de koets zelf vraagt veel behendigheid en de versleten knie, waar de Koningin begin 2006 aan geopereerd moet worden, is nog altijd pijnlijk.

De koninklijke familie wordt begroet door enkele kamerleden. Mr. Pieter van Vollenhoven biedt zijn linkerhand aan ter begroeting. Een van de vingers van zijn rechterhand zit in het verband. Vorige week verloren bij een duikongeluk, maar gelukkig weer teruggevonden en aangehecht. ”Hoe is het met je topje, Pieter?” stond er op een bord bij Paleis Noordeinde.

De Koningin begint de Troonrede met een persoonlijke noot. Zij noemt de wijze waarop haar 25-jarig regeringsjubileum wordt gevierd „hartverwarmend.” „Dit alles geeft mij de kracht om het mooie ambt dat mij is toevertrouwd te kunnen vervullen en ten dienste te stellen van eenheid in onze samenleving.”

Voordat het driewerf hoera door de Ridderzaal klinkt aan het einde van de rede, spreekt Eerste-Kamervoorzitter Timmerman-Buck namens het parlement grote waardering uit voor wat koningin Beatrix betekent voor Nederland. Hoera, hoera, hoera!

Op het Lange Voorhout kijkt de menigte via een groot videoscherm mee. Een Haagse straatveger voelt zich ondertussen even de Koningin zelve. Al zwaaiend en buigend hobbelt hij van paardenhoop naar paardenhoop. Die moeten weer weg zijn als de stoet terugkeert.

Jan Liefting wacht totdat de lange colonne van paarden, militairen en koetsen weer langs zal komen. Om halfnegen is hij met zestien bewoners en begeleiders van wooncomplex Het Schild vertrokken uit Barneveld. „Die militaire parade is indrukwekkend. Het is de eerste keer dat ik dit zie. De Koningin heb ik ook goed gezien”, zegt hij duidelijk genietend vanaf de voorste rij.

De stoet keert terug. Op de hoek bij de Korte Vijverberg zet een man met bolhoed en een stem als een bazuin het ”Oranje boven” in. Het publiek kan het waarderen en zingt mee.

Dezelfde tekst klinkt later ook als de Koningin met haar familie op het bordes van Paleis Noordeinde verschijnt. Het gezang klinkt even enthousiast als andere jaren. Een ontspannen vorstin zwaait.

Het publiek krijgt niet helemaal waar het stilletjes op had gehoopt: Amalia en Alexia. Ze verschijnen niet op het bordes. De koninklijke kinderen worden nog even afgeschermd van alle drukte.

De militairen van de erewacht marcheren af. Dat doet ook een groep Canadezen uit de omgeving van Montreal die een fietstoertocht door Nederland maakt. En wat was het mooist? „The Queen”, de Koningin, roept Grae Bell enthousiast. De groep beaamt het.