Bewoners wensen nieuwe chalets, beleidsmakers piekeren daar niet over. „We kunnen niet alle individuele wensen vervullen.”

Meerts knutselt met buren de laatste twee protestborden in elkaar. Het eerste exemplaar wappert al langs de weg. Teksten zoals ”Woonwagenkamp is dwangbeleid” en ”Woonvisie en gemeente zat” laten aan duidelijkheid niets te wensen over. „We worden van het kastje naar de muur gestuurd.”

De kampbewoners vinden dat ze te weinig inspraak hebben op de plannen van het gemeentebestuur en verhuurder Woonvisie, eigenaar van het terrein. De beleidsmakers willen het kamp herindelen. De houten en polyester woningen zijn uiterst brandgevoelig en staan te dicht bij elkaar. De brandweer luidde onlangs de noodklok.

Om meer tussenruimten te creëren, moeten gas, water en licht worden verlegd. Daarvoor worden de woningen tijdelijk weggetakeld en teruggeplaatst. Een hachelijke onderneming, gezien de slechte staat van de huisjes, schetst woordvoerder Meerts. „De kans is groot dat ze tijdens de verplaatsing in elkaar storten.”

Al jaren woedt er een felle strijd tussen beide partijen. Door alle meningsverschillen zonken veel plannen in het moeras. Dat een deel koop- en een deel huurwoning is, maakt het complex. En wie nu veel grond bezit, krijgt straks minder terug.

Toch werden de woonwagenbewoners het onderling eens, bewust van de brandgevaren. „Alle zeven gezinnen willen een chalet”, oppert Meerts. Hij pakt de offerte uit de la. „Ze kosten ’slechts’ 115.000 euro per stuk. Bovendien lijkt ons woongebiedje dan minder op een woonwagenkamp.”

„Te duur”, reageert Woonvisie-directeur J. van Hulsteijn. „We kunnen voor zeven gezinnen toch geen acht ton neertellen? Vergeet niet dat er nog 8000 huurders in ons bestand zitten. Stel je eens dat we alle individuele wensen zouden moeten vervullen. Dat zou niet kunnen. Bovendien zijn chalets met bovenetage strijdig met het bestemmingsplan.”

Dat laatste argument wordt door de kampbewoners betwist. Reden waarom ze de plannen willen inzien. „Dat mocht niet”, zegt Meerts verbouwereerd. „Terwijl de stukken toch openbaar zijn.” Zijn zwager vindt de chalets een koopje. „De huidige wagens verplaatsen met een kraan is ook peperduur”, zegt N. Scheffer. Bovendien blijven het oude woningen. „Een oude fiets met nieuwe banden blijft een oude fiets.”

De politiek reageert vooralsnog terughoudend op de chaletwensen. De gemeente zit financieel krap en er staan andere prijzige projecten op stapel. Vooralsnog is alleen Leefbaar Ridderkerk (LR) bereidwillig. „Het plan is uitermate realistisch”, stelt LR-woordvoerder A. Coomans. Hij hekelt de houding van Woonvisie. „Als het de woningstichting uitkomt, gaan oudere woningen wel tegen de vlakte.”

De bewoners ontvingen onlangs een akkoordverklaring op de deurmat. Of ze nu maar eens wilden tekenen. Meerts: „Ze zetten je onder druk. Ze zeggen: „Als je nu niet teken, kun je drie jaar wachten.” Maar luisteren naar ons doen ze niet. We voelen ons niet serieus genomen.”

„Onzin”, vervolgt Van Hulsteijn. „We nemen hen zeker serieus. We hebben regelmatig gepraat over wat wel en wat niet kan. De woonwagenbewoners krijgen meer aandacht en geld dan de gemiddelde inwoner van Ridderkerk.”