Het loket op het station Ermelo werd in oktober gesloten omdat er te weinig kaartjes werden verkocht. „Er werd steeds minder gebruikgemaakt van het loket. De verkopen liepen te hard terug”, zegt een woordvoerster van de NS. De sluiting had grote gevolgen voor cliënten en bewoners van het blindeninstituut, een centrum voor meervoudig gehandicapten, een orthopedagogisch centrum en een psychiatrische instelling in Ermelo. „Goed voor 2500 inwoners van onze gemeente, van wie een groot deel afhankelijk is van het openbaar vervoer”, zegt wethouder P. Meijer. De gemeente op de Veluwe heeft ruim 26.000 inwoners.

De sluiting van het loket leidde tot veel protest onder de cliënten van Sonneheerdt. De kaartverkoop bij het loket was al eerder verhuisd naar het postkantoor in het dorp en de blinden en slechtzienden kunnen niet of amper overweg met de kaartautomaten op het station. Het instituut nam het beheer van het station na bemiddeling van de gemeente over van de spoorwegen. De NS juichte dat toe, verlaagde de huur en trainde de zes werknemers in het werken op een station. Kaartverkoop was niet toegestaan, maar wel is er nu hulp voor mensen die niet overweg kunnen met de automaten.

G. ten Hove, directeur van sociale werkplaats Proson (onderdeel van Sonneheerdt), had geen enkele moeite werknemers enthousiast te krijgen voor een baan. „Het station roept toch iets magisch op. Mensen die hier werken, worden sterker. Het doel is ook ze los te weken van de sociale werkplaats. Bij ons is de temperatuur toch een graadje warmer.”

Bij de sociale werkplaats werken 200 mensen, van wie de helft slechtziend of blind is. Die reizen in groepen veelal met het openbaar vervoer naar hun werk in Ermelo. Zo is er een looproute aangelegd van het instituut naar het station. Velen van hen kunnen, net als cliënten van de drie andere grote instellingen in het Veluwse dorp, echter niet overweg met de kaartautomaten op het station.

W. Oordt is zelf een van die cliënten. Zelf reizen is moeilijk, weet hij uit eigen ervaring. Hij is daarom blij zo een steentje te kunnen bijdragen aan de zelfstandigheid van lotgenoten. Woensdag werd proefgedraaid en ging het loket voor het eerst open. „Dit is voor mij een heel grote stap. Ik weet nu hoe de automaat werkt. Als mensen de bestemming noemen, probeer ik het wel in te toetsen.” M. van den Brink staat iets verderop met een lach op haar gezicht. „Het is schitterend om te doen. Ik heb al veel reacties gehad van mensen die blij zijn dat het loket weer open is.”

Haar man, E. van den Brink, met wie ze samenwerkt achter het loket, kon woensdag direct aan de slag. De kaartjesautomaat bleek defect en mensen vroegen hem om hulp. „Je moet niet meegaan in de stress van een ander”, zegt hij wijs. Hij beseft dat het werk een opstapje naar een reguliere baan is. Met een knipoog: „Ik zie dit als een tussenstation.”